ما همه مون یه استعدادهایی و یه سری توانایی ها داریم که منحصر به فرد و خاصن.
اگر شما باور داشته باشید به این موضوع،میتونید توانایی هاتون رو به عرصه ی ظهور برسونید.
غیر از این باشه هرچقدر هم باهوش با مستعد باشید مثل یه ماشین آخرین سیستم و پیشرفته میمونید که بنزین نداره تا مسیری رو طیکنه و به جایی برسه .
پس یه جا ساکن میشید و میپوسید.
———————————————-
حالا که میدونیم باید حرکت کنیم و یه جا نمونیم بهتره بدونِ اینکه تو ذهنمون از مسیر و سختیهاش برای خودمون یه غولِ بی شاخ و دم بسازیم فقط راه بیوفتیم.
تو یکی از پادکستای مجتبی شکوری گوش میکردم که میگفت گور بابای کیفیت ....
یه بار دیگه هم اینو گفته بودم، میدونی چرا بازم تکرارش میکنم !؟
چون خیلی خیلی مهمه.اونم برای ماهایی که از بچگی فقط تو کله مون کردن که بهترین باش،نمره ی بیست بگیر ، شاگرد زرنگ باش، توی کنکور رتبه ی خوب بیار و کلی مزخرفاتِ ایده آل گرایانه ی مخربِ دیگه.
مشکل ما این نیست که نمیتونیم مسیری رو انتخاب کنیم ، مشکل ِ اساسی ما اینه که به اون مسیرمون که انتخابش کردیم هیچ تعهدینداریم.
اولِ هرسال کلی برنامه ریزی میکنیم، ولی آخر همون سال میبینیم هیچ کدومش رو اجرا نکردیم،!
چرا!!؟؟؟چون به برنامه ریزیمون پایبند نیستیم.
نذاریم و نذاریم و نذاریم وسواس های کمال گرایانمون انجام برنامه هامون رو به تعویق بندازه.
به خودمون و به قول هایی که به خودمون میدیم احترام بذاریم.
زندگی رو پیش ببریم،نذاریم هر جوری دلش میخواد پیش بره.ما تعیین کنیم که چه شکلی باشه.
لطفا برام بنویسید که چیکار کردین که تونستید به تصمیماتتون عمل کنید؟؟
