سوالی که همیشه مطرحه اینه که چرا فوتبال و گیم بین پسرا محبوب تر هست تا دخترا. من بارها بهش فکر کردم و خب دوس داشتم خط مشی فکری خودمو بنویسم:
پارت 1
انسان ذاتا به "محبوبیت" و "مورد تشویق واقع شدن" علاقمند هست. تلاش برای رسیدن به نفر اول المپیاد ریاضی، تلاش برای تبدیل به محققی نمونه، تلاش برای نوازنده ای حرفه ای شدن، تلاش برای بهترین بازیگر تئاتر اکران شده و امثالهم. شاید بسیاری از انسان ها رو ببینیم که "تلاش" می کنند. برای کارمند نمونه شدن و "مورد تشویق" واقع شدند و نمی دونم چه تعداد از این آدم ها تلاش می کنن و تا آخرین قطره ی توانشون رو صرف بهبود اوضاع می کنن و اینکه جوابی برای سوال های بی پایان هستی پیدا کنن و چه تعداد تلاش می کنن برای بهتر دیده شدن و مورد تشویق واقع شدن!
در حقیقت تو دنیای روان شناسا از این موضوع به عنوان "مهر طلبی" یاد میشه. مقداری هم بیماری محسوب میشه ولی من آدم های زیادی رو دیدم با این گرایش. گرایش به محبوبیت عام! به اینکه مورد تایید همه انسان ها واقع بشن. خوب یا بد، این موضوع وجود داره.
پارت 2
همیشه از تصویر تلویزیون خونه ما و یحتمل تمام خونه های ایرانی فوتبال پخش می شده، فوتبال مردونه! بسکتبال پخش می شده، بسکتبال مردونه! والیبال هم همینجور و همین طور فوتبال ساحلی. کشتی و تکواندو هم همینجور بوده.
من تو دنیای کودکانه خودم، همیشه خودمو جای شخصیت اول بازی ها میذاشتم. علی کریمی که گل زد! عابدزاده که توپ رو گرفت و هر بازیکن خوب دیگه ی زمین که یک ورزشگاه واسش دست می زدن! حس قشنگی بود. محبوب شدن. تشویق شدن. مشهوریت همراه با محبوبیت.
همینجور که بزرگتر شدم متوجه شدم من هیچوقت نمی تونم جای اونا باشم. نمی تونم تو دنیای مردونه وارد شم. شاید بتونم وارد دنیای فوتبال بانوان بشم و محبوب هم بشم ولی به جای تشویق یک کشور، تشویق تعداد اندکی رو دارم که لطف کردن و اومدن ورزشگاه که بازی بانوان رو هم ببینن. با هزاران محدودیت.
اینجوری بود که هیچوقت "فوتبال" برای من مهم نبود. بسکتبال هم. والیبال هم. کشتی و جودو و تکواندو و فوتبال ساحلی هم. چون هیچوقت اون "محبوب بودن" رو بهم نمی داد. حس محبوبیت و مورد تشویق واقع شدن.
حالا نتیجه این 2 پارت فکری من چی میشه؟!
اینکه آدم ها با دیدن و بازی کردن(فیفا و پس و امثالهم) در حقیقت خودشون رو جای اونا میذارن. آدم هایی که موفقن. آدم هایی که دنیا اونارو تشویق می کنه و خب این عقده ی معروف شدن تو ورزش ها، به خاطر دلیلی که گفتم بین آقایون بیشتر بوده همیشه و فک می کنم واسه همینه که خیلی از پسرها موقع فیفا بازی کردن، بازی رو خیلی جدی تر می گیرن و خیلی براشون مهمه.
آدمایی که رویاهاشون رو توی گیم دنبال می کنن و احساس برتری دارن. احتمالا هم جالبه. حس خوبی نیس؟ بازی آنلاین با یه نفر اون سر دنیا و بردن از اون و حس ناب مورد تشویق واقع شدن!
