سه شنبه ۳۰ بهمن ۱۴۰۳ ساعت 10:57
از دست مامانم کفری ام... حس میکنم باید روی کتابام جون بدم تا باور کنه که بله من درس میخونم ، بله من تست میزنم، بله من شقایق بیخیال سال قبل نیستم! هر دم باید بگه کی با این مدلی درس خوندن قبول میشه، کدوم کنکوری ساعت ۱۱ شب درسشو تموم میکنه، کدوم کنکوری میگه منو ببرید کنار ساحل (منی که از اخرین بار که رفتم بیرون ۳ الی ۴ ماه میگذره) کدوم کنکوری باید فیلم ببینه، چرا اصلا هنوز طبقه رمان هات هست!!!
خلاصه که حسابی خسته، عصبی و ناراحتم و تمایل جدیدی به گریه دارم ...
شما نمیدونین کدوم عزیزی برای اولین بار گفت که برای قبول شدن توی کنکور باید تارک دنیا شد؟ کاش بهم معرفی میشدیم...
میدونم در راه رسیدن به اهداف موانع زیادی وجود داره، میدونم مامانم می‌ترسه باز نشه و باز من به حال بد قبلم برگردم، میدونم مامانم میدونه که من برای رسیدن به هدفم حاضرم مدتها وقت بذارم و از تایم های جوانی و خوشیم بگذرم و نگران منه ولی نگرانی زیادش باعث میشه کوه آتش درونم فوران کنه و همه رو به شعله اتش بکشه...
معمولا بعد از اینکه خیلی خوب فوران میکنم و همه رو از خودم میرنجونم متوجه میشم که وای من چکار کردم و کلی پشیمون میشم و خب کار از کار گذشته و تلاش من برای جبران کلا بی فایده است!!!
امروز از صبح که بیدار شدم درگیر همین حس پشیمانی و عذاب وجدان کوه فوران کرده درونم بودم که هیچ اتش نشانی نتونست خاموشش کنه و گلزار دل مامانمو سوزوند و با هیچ رنگین کمونی از جانب من جبران بشو نیست...
در همین حین عذاب وجدان طبق عادت روزانه و رفتاری که باید تا ۴ ماه دیگه در پی بگیرم کتابامو باز کردم و مشغول خوندن و نوشتن شدم و گوشه ذهنم از ناراحت کردن مامانم پشیمون بودم(البته بگم تقصیر خودش بود، خودش فیتیله منو کشید) ورق میزدم و میخوندم و نت بر می‌داشتم و وسط یه مبحث مهم برق رفت! بله برقا رفتن و من موندم با یه عنک ته استکانی روی چشمام و عذاب وجدان ناراحت کردن مامانم و برقای رفته و کتابی که حس میکنم کلمه به کلمه عین به عین در حال پوزخند زدن به منن🤌🏼
خلاصه که اره همینطور که تیتر کردم گل بود و به سبزه نیز آراسته شد.
