داستان من و محمد علی (جمالزاده) از جایی شروع شد که برای درک بهتر سفر یک نویسنده در دنیای داستان نویسی، آشنایی با "پدر داستان نویسی نوین ایران" شروع خوبی به نظر می رسید. کتاب های زیادی در رابطه با چگونگی داستان نویسی و نویسندگی وجود دارد اما در زبان فارسی همه کتاب ها به طریقی مستقیم یا غیر مستقیم وامدار جمالزاده هستند. پس من هم مستقیم رفتم پیش "سید محمد علی جمالزاده واعظ اصفهانی " .
محمد علی جمالزاده کاملا از طرف پدر برای تحصیل و کسب دانش تشویق می شد و خود نیز جوینده و دانشجو بود. روحیه صراحت لهجه و آزادی خواهی و مبارزه پدر در دوران مشروطه در روح و جان محمد علی هم تاثیر گذاشته بود و از نوجوانی دست به قلم شده بود.
فعالیت نویسندگی جمالزاده از سال 1290 ه. ش به طور جدی شروع شده بود و یادداشت های پراکنده به داستان ها تغییر ماهیت می دادند. تجربه های گوناگون او در طول دوران اقامت در خارج از ایران و علاقه اش به زبان فارسی در پدید آوردن "فارسی شکر است" و "خلقیات ما ایرانیان" و دیگر داستان ها نمودار می شد.
در زمان کودکی او، مدرسه های رسمی چیزی به نام آموزش ادبیات فارسی و زبان فارسی نداشتند و تنها به آموزش زبان عربی و زبان فرانسه بسنده می کردند. محمد علی در این مدارس زبان فرانسه و عربی را آموخت و آموزش ریاضی دید. بعد از سفر به خارج برای تحصیل در دانشگاه، فقدان آموزش ادبیات فارسی برای او بیشتر نمایان شد. بیش از صد ها مقاله و پنجاه عنوان کتاب باقی مانده از او و مجموعه یادداشت هایی که پس از مرگش به سازمان اسناد ملی ایران تحویل داده شد، همگی نشان دهنده تلاش های بی وقفه مردی هستند که به زبان فارسی عشق می ورزید و در راه اعتلای آن پرچمدار بود.
جمالزاده مثل اغلب نویسنده های دوره مشروطه با زبانی آشنا و قابل درک برای همه دست به قلم می برد اما از بین داستان ها برای من " کباب غاز" ، "فارسی شکر است" و " خلقیات ما ایرانیان" بسیار ارزشمند است.
تلاش های خودم را برای نوشتن داستان با کمک محمد علی جوان شروع کرده ام و در حال حاضر زیر نگاه تیز بین استاد جمالزاده صد ساله در تلاش برای نوشتن داستان های کوتاه هستم. به دلیل قدیمی بودن محتوای کتاب ها به رغم جذابیتی که برای بنده دارند تلاش می کنم تا معادل های به روز تر و جدید تری را برای معرفی پیدا کنم.
پ.ن.1
یک مورد جالب در داستان نویسی، آشنایی با "شاهین کلانتری" است که با حوصله و دقت برای آموزش نویسندگی به دوست داران نوشتن کمک می کند. امیدوارم در مسیر نوشتن، دوستان و راهنمایان خوبی پیدا کنید.
پ.ن.2
من و محمد علی هنوز با هم در حال نوشتن داستان هستیم. نوشتن داستان با یک پیرمرد صد ساله که لهجه اصفهانی را با لهجه جواب می دهد، جالب ترین کار این روز هایم شده است.
