تا به حال برایت پیش آمده است که موسیقی را پیدا می کنی که به جایی از وجودت ضربه می زند که می‌ترسی حتی به آن اشاره بکنی. نوت های آن در قسمتی از مغزت جا خوش می‌کنند که برای هر چیز دیگری تنگ و غیر قابل دسترس است. وقتی که اینطور بشود، دیگر نمی توانی متوقفش کنی. نمی توانی پیاده شوی. ذهنت تسخیر شده است. ان تکه موسیقی، آن تکه نوت، آن تکه نوایی که معلوم نیست از ریگ های جهنم است یا میوه های بهشتی، چنان چیزی را در بدنت فعال می‌کنند که هم از آن بدت می آید و هم تشنه اش هستی. نمی‌توان صدرصد گفت، اما می شود اسمش را درد گذاشت. دردش مثل سوزش دست نیست. مثل سیلی بر صورت نیست. مثل افتادن از پله های خانه مادربزرگ نیست. اصلا کاری به استخوان ها ندارد. کاری به بافت های بدنت ندارد. جایی را فشار می دهد که اصلا قابل لمس نیست. وجود خارجی ندارد. شبیه به گیرافتادن در لانه دسته جمعی میلیون ها مورچه تهاجمی است. با این تفاوت که مورچه ها این بار عجله ای برای کشتن تو ندارند. همانطور که هندزفری را چپانده‌ای در گوشت تا صدای شکنجه شدن زندگی ات را نشنوی و روی صندلی، مانند بیماری که به اندازه مدت زمان موسیقی وقت دارد، بی تحرک لم داده ای، مورچه ها به درونت راه پیدا کرده اند. روی بند بند وجودی که از آن خبر نداشتی راه می روند. هرکدام، هرچند کوچک، اما مستمر قسمتی از تو را به باد لگد می گیرند. دردش مثل گیر کردن انگشت، لای در خانه نیست. مثل خوردن سرت به دیوار نیست. مثل پابرهنه راه رفتن روی آسفالت های داغ نیست. بیشتر، بیشتر شبیه به مچاله شدن است. شبیه به مکیده شدن است. مکیده شدن هوا از درون شکمت. زمانی که به خود می پیچی. انگار که چیزی در حال خارج شدن از دلت، به بی رحمانه ترین شکل ممکن است. و آن آهنگ، آن آهنگ را که دیگر نمی توانی گوش ندهی. نمی توانی که هندزفری ها را قطع کنی، چرا که دوباره بر می گردی به خیابانی که آژیر هایش روزی 25 ساعت روشن اند و صدای تیز اش گوش هایت را می بُرد. آن موسیقی روی تکرار است. از دردی که برایت فراهم می کند لذت فراوان می بری. مثل خوردن مقدار مشخصی از سم است به طوری که کشنده نباشد. می خواهی همه چیز را فراموش کنی. اما، همچنان قسمتی از درد دیگری را با خود حمل می کنی. اینکه بالاخره، لحظه ای، باید این آهنگ را متوقف کنی و هندزفری ها را در بیاوری.
پی‌نوشت: به من در برنامه Slowly اگر خواستید، نامه دهید: 7N0YVY
