اگر خوش‌شانس باشیم چیزی ابداع می‌کنیم که خواهان زیادی داشته باشد. رزرو رستورانی مشهور. سری محدود کارت‌های مسابقه. بلیت کنسرت...
چطور تصمیم بگیریم جایزه به چه کسی می‌رسد؟
یک گزینه جذاب روش «آسیاب به نوبت» است. به هر حال روشی است که منصفانه به‌نظر می‌رسد. ایده این است که افرادی که واقعا خواستار دارایی ویژه شما هستند، زمان صرف کرده (هدر داده) و در صف قرار می‌گیرند تا تعهد خود را نشان دهند. اما البته که مالیاتی وجود دارد؛ مالیاتی نابرابر؛ چرا که برخی ارزش بیش‌تری برای زمان خود نسبت به دیگران قائل هستند.
راه حل بعدی به بالاترین قیمت فروختن کالاهای کمیاب است. خبر خوب این‌که ارزش یک کالای کمیاب نه با اتلاف وقت بلکه با شرکت فروشنده در ارتباط است. اما از آن‌جایی که پاداش برای افراد با دارایی بیش‌تر است، این روش نیز ممکن است ناعادلانه به‌نظر برسد. از طرفی دیگر بسیار واضح است که افراد فارق از انتظار ما تخصیص منابع می‌کنند.
روش سوم و عادلانه‌ترین روش، برگزاری یک بخت‌آزمایی است. بهترین مشتری‌های خود را دعوت کرده یا هزینه تعهدی دریافت کنید و سپس به‌طور تصادفی اموال را تخصیص دهید. خبر خوب این‌که دیگر مشتری‌ها را به این‌خاطر که حس گناه می‌کنند، چون به اندازه کافی در صف منتظر نماندند یا هزینه کافی نپرداختند از خود روی‌گردان نمی‌کنید.
هر تصمیمی تاثیراتی دارد؛ و این بر عهده سازنده است که تصمیم بگیرد می‌خواهد مسئولیت ایجاد کدام احساسات را بپذیرد.
