زیرساخت حداکثری

به راحتی از منابع عمومی سوء استفاده می‌شود.

مواردی با توزیع نابرابر که تنها وقتی تمام شوند، کمبودشان را حس می‌کنیم. چیزی که نامرئی باشد به راحتی نادیده گرفته می‌شود.

در ایالت کنتیکت تابلویی دیدم که اسامی کارکنان بزرگراهی که هنگام ساخت آن از دنیا رفته بودن را نوشته بود. اغلب برای عوام فریبی و مبتکران جشن می‌گیریم، بدون آن‌که قدردان سرمایه‌گذاری و تلاش در جریان باشیم.

اما هر چیزی که تا کنون ساخته‌ایم بر مبنای تعهد اجتماعی ما بر زیرساخت‌ها بنا شده است.

من خوش‌شانس هستم که به مواردی همچون فهرست زیر دسترسی دارم:

• ردیاب یا همان GPS در بسیاری از دستگاه‌ها.
• گروهی که چاله‌های خیابان محل اقامت من را پر می‌کند.
• تلاشی همگانی برای بهبود شرایط لایه ازون.
• آب آشامیدنی تمیز.
• سیستمی منصف که برای راه انداختن کارم از من رشوه نمی‌گیرد.
• قوانینی که باعث بهبود کیفیت مواد غذایی می‌شود.
• تلاش همگانی در زمان رخداد همه‌گیری‌ها.
• سفرهای هوایی ایمن‌تر از زمینی.
• برق با کمترین هزینه.
• آمبولانس‌هایی که به موقع می‌رسند.
• سیستم راهنمایی و رانندگی کارآمد.
• ساختار اینترنتی که چنین مطالبی را به شما می‌رساند.
• گزارش آب‌وهوا.
• کارآمدی در بازیافت؛ بدون شیوع بیماری.
• توانایی من در کمک خواستن از یک کتاب‌دار و پیدا کردن هر کتابی که نیاز داشته باشم.

افراد کمی در جهان به تمامی این موارد دسترسی دارند و روایت سیستم مدنی برای بسیاری هنوز ناگفته مانده است.

ترکیبی از فرسودگی، بی‌تعهدی به جامعه و ایجاد اختلال در شرایط آب‌وهوایی. موقعیتی که زیرساخت‌ها را با چالش روبه‌رو کرده و ممکن است به راحتی نتوانیم از آن گذر کنیم.

دفعه بعدی که با یکی از کارکنان حوزه زیرساخت مواجه شدید، بغلش کرده و از او تشکر کنید.

پیشنهاد می‌کنم جدیدترین اثر «دِب چاکرا» (Deb Chachra) را در مورد زیرساخت‌ها مطالعه کنید.

لینک مرجع: https://seths.blog/2024/02/peak-infrastructure/