تا آن‌جایی که تاریخ ثبت شده است، شاهان و ملکه‌ها سلطنت کرده و بر اساس جایگاه‌شان مورد تقدیر قرار گرفته‌اند. نه همه‌جا و در هر زمان اما به‌طور گسترده.
نه فقط حق امتیاز ملت‌ها بلکه سازمان‌ها نیز.
قابل ذکر است که علاوه‌بر سلطنت‌ها، سلطنت‌طلب‌ها، شهروندان، کارکنان و دنبال‌کننده‌هایی نیز وجود دارند که قاطعیت ناشی از دیگری را ترجیح می‌دهند.
حق امتیاز برای کسی است که حکم‌رانی کرده است. در غیر این‌صورت وجود نخواهد داشت.
همان‌گونه که Sahlins و Graeber در کتاب فوق‌العاده خود به نام Kings مطرح می‌کنند، اغلب الگویی در طبیعیت سلطنت‌ها نهفته است. حق امتیاز حتما لازم نیست بر مبنای قوانین فرهنگی عمل کند و اغلب «از گذشته آمده‌اند». نعمتِ داشتن فردی از مکان و گذشته‌ای متفاوت، به جمع این امکان را می‌دهد تا خود را از بند ساخت آینده رها کنند.
اگر نیازی به مشارکت شما در رهبری نباشد، در واقع تنها نقش یک بیننده را خواهید داشت.
همزمان با صنعتی‌سازی جهان در طی قرن گذشته، چنین ساختاری به پیش‌فرض ما تبدیل شده است. بسیاری از سازمان‌های صنعتی غربی با عنوان موسس کار خود را شروع کردند. مدیر عامل‌ها ظاهرا نمی‌توانند اشتباه کنند. تا وقتی‌که جهان تحت فرمان‌شان دچار تغییر شود.
در شرکت‌های بزرگ، خودکامگی و قدرتی که تنها به یک نفر منصوب می‌شود همان تله یک سلطنت را دارد. یک نیروی هوایی خصوصی، پیروان و خوش‌بینی خودکار. فعالیت در چنین چینشی بیش از سازمان‌ها، نیازمند پیروی و تلاش از جانب کارمندان است.
یک پادشاهی مشروطه که به درستی کار کند، به‌طور چشم‌گیری موثر است. اما مشکل این نیست. مشکل زمانی پدیدار می‌شود که دیگر خوب کار نکند. وقتی حق امتیاز، خودخواهنه و کوته‌بینانه عطا شود. یا مشکل می‌تواند الگوی رفتاری کارکنان یا اعضا یا شهروندان باشد که در مشارکت ناموفق هستند. آن زمان است که تاب‌آوری از بین رفته و سیستم شکننده می‌شود.
وقتی جهان تغییر کند، که امروز به سرعت و بیش از همیشه در حال تغییر است، این جوامع و ارتباطات هستند که باعث پیش‌روی ما می‌شوند.
سازمان‌های مدرن به این موضوع دست یافته‌اند که دانش جمعی ما بیش از دانش فردی ماست. و افرادی که متعهد می‌شوند، آماده‌اند تا نه تنها صحبت کرده بلکه شجاعانه مسئولیت کاری که بر عهده‌شان است را بپذیرند. راهکاری کارآمد، پایدار و منصفانه برای مطرح شدن در جهان.
لینک مرجع: https://seths.blog/2021/06/monarchists/
