جریان آب به سمت سراشیبی است و تکنولوژی ابتدا مسائل آسان را حل می‌کند.
بعد از آغاز به کار شرکت‌های آمازون و گوگل، وقتی گوشی‌های هوشمند همه‌گیر شدند، مسائلی که موجب افزایش اطلاعات می‌شدند از جمله مسائل راحت بودند. در نتیجه می‌توانستید از طریق تلفن همراه، ماشین، یک جعبه نوشیدنی، مراقب حیوانات خانگی یا هر چیز دیگری، که خواسته احتمالی فردی با منابع مورد نیاز بود را به راحتی فرا بخوانید.
پرده‌برداری از چنین مسائلی، کمی نیاز به بینش، راهنمایی یا تلاش مضاعف داشت. اگر شما آن نرم‌افزار را توسعه نمی‌دادید، فرد دیگری این کار را می‌کرد. مدل کسب‌وکار، سرمایه‌گذار و الگو، همه و همه در دسترس و آماده هماهنگی بود.
در نتیجه، دفاع از میان‌بُرهایی که تکنولوژی نمایان می‌کند وسوسه‌کننده است. «هزینه تعدیل برای ما بیش از حد زیاد است...» یا «بازار خودش راهش را پیدا می‌کند» یا «مشخص است باید چه کسی را برای این کار استخدام کنیم...».
با این حال گاهی اوقات، انسان‌ها در نقش متغیر مسیر تکنولوژی ظاهر می‌شوند. برخلاف خرد جمعی حرکت کرده، از مسیرهای مشخص اجتناب کرده و مسئولیت تاثیر فعالیت خود را بر عهده می‌گیرند.
شرکت Kheyti یکی از این نمونه‌هاست. شاید سرمایه صبور (Patient capital)، در ابتدا و به عنوان قدم مشخص بعدی در تکامل تکنولوژی، وسوسه‌کننده نباشد؛ اما مهم است.
مسئله‌ای که اغلب به پرسش کم‌تر پاسخ داده شده منتهی می‌شود: هدف تکنولوژی چیست؟
اگر تنها مجرای تکامل تکنولوژی در تمامی اشکالش، رهگذران و شاهدینی که ممکن است از موضع صحیح ما سود ببرند باشد، آن‌گاه مسیر روش است. افراد دارای سرمایه و نفوذ، می‌توانند درباره فایده این روش و این‌که چگونه مردم باید تنها نظاره‌گر باشند اظهار نظر کنند...
یا شاید بتوانیم تغییری در مسیر ایجاد کنیم.
می‌توانیم تصمیم بگیریم که وجود تکنولوژی برای خلق فرصت، کمک به افراد در جهت سازگاری، معنا و ارتباط است. می‌توان به این نتیجه رسید که تکنولوژی، وضع موجود را تغییر داده و این تغییر به ما بستگی دارد. شاید صنعت تکنولوژی بتواند با این مرزها، مسئولیت‌ها و وظایفی که با توانایی آن‌ها همگام است کنار بیاید.
عموی پیتر پارک، بِن درست می‌گفت. می‌توان از این زمان قدرت برای جستجو مشتاقانه مسئولیت‌پذیری استفاده کرد.
لینک مرجع: https://seths.blog/2023/10/late-stage-technocrats/
