چهل سال پیش، خانواده موسیقی راک، شبی را در استودیو برای ضبط یکی از پرفروش‌ترین موسیقی‌های تاریخ در بازه زمانی بسیار کوتاه گذراندند. مستند این رویداد تاریخی خوب بود اما نکته جالب‌تر، نشان دادن عمق «سندرم ایمپاستر» (Imposter Syndrome) است.
تنها برخی از ستارگان آن زمان مانند «استیوی واندر» (Stevie Wonder) و «دایانا راس» (Diana Ross) با این موضوع کنار آمدند. از طرف دیگر، «وایلون جنینگز» (Waylon Jennings) احساس می‌کرد کنار گذاشته شده و در میانه راه از کار دست کشید. «هوی لویس» (Huey Lewis) می‌گوید پاهایش به لرزه افتاده بود. برخی از ستارگان نیز هراسان بودند و در صحنه حاضر نشدند. و «باب دیلن» (Bob Dylan)، برنده جایزه نوبل، در تمام مدت احساس نا امنی می‌کرد و تنها زمانی توانست به خواندن ادامه دهد که استیو و «کوئینسی جونز» (Quincy Jones) به او اطمینان خاطر دادند.
ما علاقه داریم که باور کنیم تنها اگر تقدیر، موفقیت بازار، حمایت طرفداران را همراه خود داشته باشیم، می‌توانیم راحت بوده و بهترین خود را به نمایش بگذاریم.
در حقیقت، خلاف این موضوع صحت دارد. سندرم ایمپاستر نمایان می‌شود، چرا که ایمپاستر یا فریب‌کار هستیم. افراد فریب‌کار به‌گونه‌ای رفتار می‌کنند که گویی در جستجوی بهبود اوضاع هستند.
شاید بهترین رویکرد، حاضر شدن و کوتاه نیامدن باشد.
لینک مرجع: https://seths.blog/2024/03/the-rock-star-conundrum/
