حتما نباید با قصد و نیت پیشین باشد. در حقیقت به‌ندرت این‌طور است.
ریزاحساسات بر چهره آمده و به‌سرعت نیز ناپدید می‌شوند. در یک چشم بر هم زدن. اما گاهی افراد چشم بر هم نمی‌زنند.
تکاملِ ما به گونه‌ای بوده که در مقابل چنین نمایش جزئی از احساسات هوشیاری کامل داشته باشیم.
با این حال بسیاری هنوز متوجه آن نمی‌شویم. متوجه نیستیم که در حال مشاهده نشانه‌ها هستیم یا ارسال آن‌ها.
فردی که انتقال‌دهنده نشانه‌های کوچکی از همدلی است، اغلب تاثیرگذار دیده می‌شود. از سگی که تنها در لحظه‌ای از زمان خشمگین به‌نظر می‌رسد وحشت داریم. همچنین دوستی‌های خود را نیز حول محور همین غرایز به‌دست آمده از طریق نشانه‌ها می‌سازیم (یا در نبود آن‌ها).
دوستی داشتم که متوجه نبود زمانی‌که مضطرب می‌شود اغلب چشمک می‌زند. در نتیجه افراد بر اساس برداشت‌شان از این نشانه ناخواسته واکنش خود را نسبت به او تغییر می‌دادند. وقتی متوجه این موضوع شد، نتوانست به راحتی چشمک‌زدن‌ها را پایان بخشد اما، حداقل متوجه دلیل تغییر رفتارها شد و از آن به بعد دیگر متناسب برخورد می‌کرد.
همین اتفاق و حتی بیش‌تر از آن، به هنگام نمایش دیگر احساسات نیز رخ می‌دهد. وقتی کسی استرس دارد، نگران یا وحشت‌زده است، ممکن است نشانه‌هایی پیش‌تر نادیده گرفته شده از آن احساسات را بروز دهد. شاید فراتر از کنترل ما باشد اما، واکنش دیگران واقعی است و کسب آگاهی از عمل فعال‌کننده این واکنش‌ها در قدم اول، خود قدمی رو به جلو برای برطرف کردن نشانه‌هاست.
