وقتی با خانه‌تان برخورد و آن را ویران کرد، دنبال کردن دو خط فکری محتمل است:
–چگونه مسبب این اتفاق شدم؟ انتخاب‌هایم چه بود، مرتکب چه اشتباهاتی شدم، چرا لایق این آسیب هستم یا چه کسی را می‌توانم سرزنش کنم؟
–خب دیگر اتفاق افتاد. الان چه کاری از دستم ساخته است؟
به‌دنبال دلیل گشتن، دیگران را سرزنش کردن، یا حتی بدتر، خودمان را مورد سرزنش قرار دادن نوعی اتلاف است. خودتخریبی است. باعث خلق شرمساری و تردید شده، ما را از جامعه جدا ساخته و حواس‌مان را از موقعیت فعلی پرت می‌کند.
گاهی می‌توان عبرت گرفت، اما وقتی شانس بد، به شرایطی به مراتب بدتر ختم می‌شود و رنج فراوانی را با خود به همراه می‌آورد، چیزی برای عبرت گرفتن وجود ندارد.
دیگر کاری است که شده.
حالا چه؟
