کمینه محصول پذیرفتنی و ترس

کمینه محصول پذیرفتنی (MVP)، روشی ثابت شده برای کشف این موضوع است که آیا راه‌حل ما، بازاری برای خود پیدا می‌کند یا خیر.

شکلات Bean-to-bar، به دلیل میلیون‌ها دلار سرمایه اولیه، ساخت یک کارخانه و داشتن قفسه اختصاصی در فروشگاه A&P آمریکا نبود که به موفقیت رسید. موفق شد زیرا John Scharffenberger، تعداد اندکی شکلات دست‌ساز خود را به بازار کشاورزان برد. همین کار کافی بود برای آن‌که متوجه شد، آیا محصولش خواهان دارد یا خیر.

در کتاب This is Marketing، درباره کمینه محصول پذیرفتنی صحبت کرده‌ام. این نه یک «هدف» است، چرا که ما شکارچی نیستیم. در عوض، این بخشی است که شما انتخاب کرده‌اید خوشحالش کنید. آن‌قدر خوشحال که مجدد بازگشته و حتی محصول شما را با نزدیکان خود نیز به اشتراک بگذارد.

ترس به شیوه‌های مختلفی نمایان می‌شود:

• ایجاد کمینه محصول پذیرفتنی خود به شکلی مجلل و کامل، بسیار وسوسه‌کننده است. هر موجودیت اضافه‌ای، به دوری از سوءتفاهم و اطمینان از اشتباه قضاوت نشدن کمک می‌کند. اما هدف ما این نیست که به‌طور کامل فهمیده و درک شویم؛ هدف کشف این مسئله است که آیا به اندازه کافی بازار را شناخته‌ایم، که بتوانیم به حل مشکلی از آن کمک کنیم یا خیر.
• همچنین امکان دارد آن‌قدر کمینه محصول پذیرفتنی خود را بد درست کنید که قادر به فعالیت نباشد. چرا که اگر به خوبی کار نکند، در واقع دیگر سدی جلو راهتان نیست و می‌توانید به کار پیشین خود بازگردید.
• با همراهی ارزش افزوده سهام‌داران (SVA)، گسترش حوزه کاری امری رایج است. وقتی به‌دنبال خدمت‌رسانی به جمعیت متنوعی از افراد هستید، دیگر زمانی که فردی پاسخ «نه» بدهد، وظیفه‌ای بر عهده ندارید. هدف از شناسایی ارزش افزوده سهام‌داران، شفاف‌سازی این مسئله است که آیا جامعه مخاطب خود را پیدا کرده‌اید یا خیر.

هم کمینه محصول پذیرفتنی و هم ارزش افزوده سهام‌داران، هر دو و به قصد، نگرش‌های ترسناکی هستند. هدف، یادگیری موضوعی به سرعت است. نه هدر دادن زمان با پنهان شدن.

لینک مرجع: https://seths.blog/2023/09/the-mvp-and-fear/