با ضرب آهنگ جهان انسان برقص

انسان روزی به این حرص افتاد که جهانش را مصرف کند، دریغ از اینکه دارد خودش را مصرف میکند...

انسان، واژه ای که انقدر مصرف شده که حتی اوردن اسمش هم شده یک کلیشه

این انسان که نه خدا نجاتش داد نه طبیعت و نه حتی عقل

ضرب آهنگ انسان گیر کرده بین نظم بزرگ کیهان و محیط و نظم کوچک سلول و ساختار و هر کدام از ما به واسطه کار هایی که میکنیم یا حتی کار هایی که نمیکنیم چکشی میزنیم به این ضرب آهنگ و ضرب آهنگ هم چکش را به ما میزند...

فقیر، ثروتمند را ممکن میکند

ظالم، مظلوم را ممکن میکند

و آگاهی، مصرف ر

در جهانی که زخم های باز را به تبعید در پس ذهنت میفرستی ولی اثرش را در سایه آدم ها میبینی

و جهانی که شادمانی را دنبال میکنی و همان زمان که دست روی شانه اش میگذاری، برمیگردد و میبینی آنی نبود که دنبال کرده ای

ضرب آهنگ جهان انسان مفهوم زیباییست، کسی میخواد یادش بگیرد که ارضا شود و ضرب اهنگ خودش رو خلق کنه و شاید بتواند انسان را به دنیا دیکته کنه... ولی همیشه کافی نیست... کدام احمقی میتواند موسیقی را به زانو دربیاورد که بتواند موسیقی را درس بدهد... با موسیقی فقط میتوان رقصید و همگام شد، ضرب آهنگ جهان انسان را باید مهار کرد، روی نظم جدا نشدنی انسان و جهان رقصید، شاید نظم را با تکه سفالی، با کلمه ای، با خلقی از انتزاع زایید ولی هیچوقت به بند نخواهد امد

این ضرب اهنگ پوچ تر از به دست آوردن است و ارزشمند تر از رها کردن، تمام اکنون هایی که زندگی میکنم به این ضرب اهنگ برمیگردم.

برقص، نه شادمانه، نه سوگوارانه، همزمان در تناقض امکان و استیصال، برقص...