حتما با خود می‌گویید که در دوره پیشرفت تکنولوژی چه کسی به سرش می‌زند که به جای تایپ کردن بنویسد یا شاید هم بگویید تایپ کردن قدیمی به نظر می‌رسد و سرعت آن بسیار پایین است.
اما من نوشتن را می‌پسندم به همین خاطر در به در به دنبال سر‌رسید‌های وقت گذشته‌ای بودم تا بلکه بتوانم آنهارا با قیمت کمتری به دست بیاورم. اما به هر حال نوشتن با کاغذ برای من به‌صرفه نبود چون در عرض چند روز سررسید به پایان می‌رسید و مجبور بودم دوباره از جیب مایه بگذارم.
از این رو مجبور شدم تا به تایپ کردن روی بیاورم. نوشتن با رایانه خوب به نظر می‌رسید خصوصا که لازم نبود اول اطلاعات را درون دفتر بنویسم و بعد وقتی مضاعف را صرف وارد کردن آن در رایانه بکنم، در ضمن ویرایش کردن متن خیلی راحت صورت می‌گرفت.
ولی طولی نکشید که متوجه شدم دیگر چیزی نمی‌توانم بنویسم، دستم کند شده‌بود، چشمانم درد می‌گرفت، خواب به چشمانم هجوم می‌آورد، نوشتن را کنار می‌گذاشتم. اصلا نمی‌توانستم با صفحه کلید ارتباط بگیرم و دلم حسابی برای خودکار و کاغذ تنگ شده‌بود، پس توبه کردم و به سراغ دوست قدیمی خود رفتم. با خود گفتم مگر قبل از خرید رایانه چکار می‌کردم؟ خب الان هم بروم و همان کار را بکنم.
روزهایی را به خاطر آوردم که بیش از چندین ساعت را با خودکار در دست گرفتن صرف می‌کردم و از بس تند و سریع می‌نوشتم که صفحات یکی پس از دیگری اشغال می‌شدند و چیزی نمانده بود که نوشته‌هایم از دفتر بیرون بریزد، روزهایی که آنقدر حجم نوشتن در روز بالا بود که طولی نمی‌کشید خودکار تمام می‌شد، روزهایی که آنقدر می‌نوشتم که انگشتان دستم به هم می‌چسبید و نمی‌توانستم آنها را از هم جدا کنم.
اگر گمان کرده‌اید من با تایپ کردن مخالف هستم، اشتباه برداشت کرده‌اید، اما به هرحال نمی‌توانم به این حقیقت که نوشتن برکت دارد پشت پا بزنم خصوصا بعد از آنکه ساعت‌های طولانی نوشته‌ام و به یقین رسیده‌ام.
من معتقدم که نوشتن با کاغذ نوعی برکت دارد . این برکت کاملا محسوس است و می‌توانم آن را حس بکنم. هر وقت که دست به دامن کاغذ می‌شوم کاملا سلول های مغزم اعم از خاکستری و آبی و .... فعال می‌شوند و ایده است که بر روی کاغذ سرازیر می‌شود.
اما می‌توانید بگویید که من متعصب هستم، در واقع نوعی تعارض بین سنت قدیم و جدید که من را از تایپ کردن بازمی‌دارد و هر وقت که به سراغ تایپ کردن می‌روم حس فردی را دارم که وارد جمع ناآشنایی شده و احساس غربت می‌کند.
شاید به خاطر آن باشد که به هنگام نوشتن با کاغذ اصلا نگران آن نیستم که کلمه ای اشتباه نوشته شده باشد ولی به هنگام تایپ کردن نگرانی سر تاسر وجودم را فرا می‌گیرد و نمی‌توانم لحظه‌ای از ترس آنکه مبادا کلمه‌ای غلط باشد بگریزم.
اما گاهی هم نمی‌توانم بنویسم و مجبور هستم که تایپ بکنم به خصوص وقتی که داستانی می‌نویسم و حجم نوشته آنقدر زیاد است که حتی نمی‌توانم آنها را جمع بکنم. در اینصورت شرایط من را وادار می‌کند که کاملا خود را به دست تایپ بسپارم وانصافا هم تا کنون برایم مفید واقع شده است.
به هرحال من نمی‌دانم شما دوست دارید بنویسید یا تایپ کنید اما من می‌خواهم شش دلیل بیاورم برای آنکه چرا نوشتن تومنی صنار به تایپ کردن می‌ارزد.
تحقیقاتی در این زمینه انجام شده که نشان می‌دهد به هنگام تایپ کردن، دقت و یادگیری به طرز چشمگیری کاهش پیدا می‌کند؛ در واقع تمرکز بر فرآیند صحیح‌نویسی متمرکز می‌شود نه نوشتن.
ولی هنگامی که می‌نویسید، اگر چه سرعت تقلیل می‌یابد و می‌تواند تا حدودی هم خسته‌کننده باشد ولی این دقیقا همان مرحله‌ای است که فرآیند یادگیری صورت می‌گیرد و شما فرصت تحلیل و بررسی دارید.
به یاد دارم در دوران تحصیل، ناخواسته روشی برای به ذهن سپردن لغات انگلیسی یافتم، به این صورت که از لغات رونویسی می‌کردم و می‌توانستم با یک تیر دو نشان بزنم، هم املای لغات را به خاطرم می‌سپردم و هم معنای آنها در ذهنم ثبت می‌شد.
هنگام تایپ‌کردن احتمال حواس‌پرتی کاملا بالاست. حتی اگر رایانه شما به اینترنت هم متصل نباشد، آنقدر جزئیات و چیزهای مختلف گوشه‌کنارش مشاهد می‌کنید که ناخواسته متوجه می‌شوید مشغول آنها هستید. همیشه گوشه و کنار رایانه‌ام پر از موسیقی است و بعضی اوقات نمی‌توانم از میل به گوش دادن آنها چشم‌پوشی بکنم.
اما به هنگام نوشتن بر روی کاغذ ذهن کاملا متمرکز به نظر می‌رسد و امکان حواس‌پرتی به طرز چشمگیری کاهش پیدا می‌کند.
اگر چه نوشتن با خودکار آرام‌تر است ولی مفیدتر است، چون به شما این امکان را می‌دهد که طیف وسیعی از کلمات را دارا باشید. تجربه شخصی به من ثابت کرده که به هنگام ایده‌یابی و ایده‌پردازی حتمن از کاغذ استفاده بکنم تا بلکه بتوانم روند کار را حفظ بکنم. نمودار بکشم و همه چیز را دم دست خود داشته باشم.
ما انسان‌ها به مراتب با نوشته‌جات بهتر ارتباط می‌گیریم تا با چیزهایی که تایپ شده باشند. خواندن یک نامه دستنویس شده به مراتب لذت‌بخش‌تر است. یک نمونه مشابه همان ارتباط گرفتن بهتر خوانندگان کتاب با کتاب‌ها است تا فایل‌های اینترنتی.
نوشتن ارتباط مستقیمی با احساسات و عواطف دارد. به نوعی نوشتن در مورد نگرانی‌ها و اضطراب‌ها می‌تواند باعث تسکین آنها بشود. من هر روز راجع به آنچه در طول روز برایم اتفاق افتاده می‌نویسم و در مورد آن نتیجه‌گیری می‌کنم و در یافته‌ام که به هنگام نوشتن با کاغذ می‌توانم احساساتم را بهتر منتقل بکنم و آنها را بهتر واکاوی کنم خصوصا به هنگام ناراحتی و عصبانیت که می‌توانم علت را دریابم.
