سهیلی شاعر بود.شاعری که با شعرش دنیای 16تا 18 سالگی مرا پر کرده بود.یادم نمی رود وقتی متوجه شدم او چند سال پیش از این که کشفش کنم درگذشته است چه حالی شدم. سهیلی آنقدر شاعر بود که خانه اش اجاره ای بود،از گرفتن حقوق دولتی ابا داشت و حتی اتومبیل نداشت.او این چیز ها را با روحیه شاعری مغایر میدانست.
اما اینکه چرا او ناشناخته است بدین علت بود که با بعضی ها در دنیای شعر خصومت داشت و آنان سانسورش کردند.هیچ جا اسمی از او نمی آوردند.خودش اسم این کار را گذاشته بود ؛توطئه سکوت.
تعدادی از اشعار ش را با صدای خودش و آواز "رضا رویگری"به صورت نوار کاست دارم.او غیر از شعر کتابهای دیگری در زمینه طنز و ضرب المثل هم دارد که بعضی از آنها نایابند.
شایدکسی بیشتر از او در مورد مادر شعر نگفته باشد
کتابهای طنز نایاب و شرح ضرب المثل های فارسی نیز از او منتشر شده است. آخرین اشعار وی روی موضوعاتی از قبیل دوری از فرزندان،حملات هوائی صدام به ایران،موضوعات دینی و نصیحت دور می زد. نثر سهیلی نیز زیبا و گیراست. با تجدید قوائی که شعر پس از انقلاب کرد دیگر مهدی سهیلی و همردیفانش را باید از شاعران قدیم دانست که اقبال جوانان به آن کم است.
سهیلی از خواننده می خواست که شعر را با صدای بلند بخواند که گوشنواز شود.
