در دورانی هستیم که علاوه بر رنج و غم، شرم هم به احساسات ما اضافه شده، یکی از مثال های معروفِ شرم اینه که: “من به اندازه کافی، نیستم”
زندگی از نظر همه ۰ یا ۱ شده و قضاوت یک عمر از یک استوری و توییت ساده رخ میده!
یکی از پرفروش ترین ژانر های کتاب دنیا شده روانشناسی موفقیت که تو همشون حال خوب هدفه اما واقعا حال خوب خالص وجود داره؟!
مگه ممکنه زمانی برسه آدما برچسب بهم نزنن و قضاوتگر نباشن؟
دنیای ما ۳بعدیه، اگر کسی/چیزی ۱ بعد بالاتر از کس/چیز دیگه ای باشه میشه خدای اون! بطور مثال ما خدای یک کاغذ هستیم که روی ممکنه زندگی و خونه کشیده شده باشه و یا افکار ما ۴ بعدی ان و خب میشن خدای ما انسان های ۳ بعدی
ذهنی که کار ویژه اصلی اون برای بقا ساخته شده هیچوقت نمیتونه خالصانه شادمان باشه!
آدمی محکوم به روزمرگی شده! افسانه سیزیف رو اگه بخاطر بیاریم متوجه میشیم روزمرگی و تکرار بزرگترین مجازات بوده اما راه حل تمام اینها رو میشه تو حرفای فلاسفه دنبال کرد که من دوتا از اونهارو میگم؛
۱- شوپنهاور امکان سعادت انسان را به صراحت نفی میکند! جهان از نظرش محنتکده است که شر بر خیر پیروزه و زندگی انسان وضعیتی اسفناکه که بین دو قطب نوسان میکنه: میل و ملال، میل برای رسیدن به خواسته ها و ملال بعد از رسیدن به آنها! میتوان گفت هر اندازه از یکی از آنها دور شویم به دیگری نزدیک میشویم! تنها تسلی انسان در این جهان تلاش در راه شناخت درون خویش و جهان بیرون به ویژه از راه هنر است!
۲- “اگر آدم چرایی زندگی رو پیدا کنه با هر چگونگی ای کنار میاد”!، نیچه
خلاصه اینکه:
“زندگی فقط از این رو ارزش دارد که من عزم میکنم برای ارزشمند کردن آن تلاش کنم”
اوئن سی. میدلتون، محکم به حبس ابدِ شماره ۷۹۲۰۶، زندان سینگ سینگ، نیویورک، سال ۱۹۳۲
امیدوارم سال ۹۹ رنج ها کمتر باشه و همراه سلامتی و موفقیت!
منابع استفاده شده:
