هدف حواس آدم‌ها رو پَرت میکنه.
هدف‌هام همیشه حواس‌َمُ پَرت کردن، انقد که سر هر فرصتی خودمُ جلوتر از دیگران دیدم.
دیگرانُ ندیدم، دیگرانی که نمیخوان جلو بیوفتم و اونا همیشه به فرصت‌های سوخته ی من نگاه کردن.
حواسم نیست که باید با بقیه هم حرکت کنم.
حواسم فقط پیِ هدف‌هامِ
و این
اشتباهِ محضِ منِ.
ترس
ترسِ از نرسیدن
همیشه منو توو آفساید انداخت.
و همیشه " رو لَبم مُرد، نقشِ یه لبخندِ بُزُرگ ".
