. ٨. چی گونگ（气功：qìgōng ）: چی گونگ نه تنها یک مکتب هنر‌های رزمی است بلکه یک روش تمرین ذهن و بدن است که برای سلامت بدن، تنفس و بدنسازی بسیار مفید است. اساسا دو نوع عمده از چی گونگ وجود دارد که آن‌ها چی‌گونگ دینامیک که با حرکات خاص بدنی انجام می‌شود و چی گونگ استاتیک که با تنظیم تنفس و ذهن انجام می شود، هستند.
در زیر انواع سبک های گونگ فو به زبان چینی آورده شده است.
形意拳：Xíng yì quán
米组拳：mǐ zǔ quán
戳脚翻子拳：chuō jiǎo fān zi quán
八卦掌：bāguà zhǎng
八级拳：bā jí quán
查拳：chá quán
大悲拳：dàbēi quán
峨嵋铁臂金刚捶：éméi tiě bì jīngāng chuí
花拳：huā quán
临清潭腿：lín qīngtán tuǐ
劈挂拳：pī guà quán
三皇炮捶：sān huáng pào chuí
太极拳：tàijí quán
螳螂拳：tángláng quán
通臂拳：tōng bì quán
意拳：yì quán
کونگفو بعد از پیشرفت‌های زیادی که طی قرنها در چین داشته، به یک سیستم بزرگ که شامل بخش‌ها و مکتب‌های مختلف است، تبدیل شده است. طبق مدارک ثبت شده، بیش از ۳۰۰ شیوه مشت‌زنی در سرتاسر چین وجود دارد. این شیوه‌ها در بخش‌های شمالی و جنوبی کاملا متفاوت هستند، بنابراین گروهبندی کامل آن بسیار سخت و حتی نشدنی است.
بعضی از مکتب‌ها بر اساس محل‌های جغرافیایی گروهبندی شده‌اند، مانند مشت جنوبی که در چین جنوبی متداول است و مکتب شاولین که مرکز آن معبد شاولین در استان هِنَن （河南：hénán）است. بعضی از سبک‌ها با احترام به مخترع و استاد آن نام‌گذاری شده‌اند، مانند سبک چن تایچی یا سبک یانگ تایچی. بعضی از سبک‌ها بر اساس روش آموزششان شناخته می شوند، مانند هنر بوکس درونی （内家拳：nèijiāquán） که بر اداره کردن دایره درون و تنفس تمرکز می کند و هنر بوکس برونی（外家拳：wàijiāquán） که بر ورزیدن عضلات و اعضای خارجی تمرکز می کند. بزرگ‌ترین و پرنفوذ‌ترین سبک‌ها و مکتب‌های کونگفو ٨ موردی است که در ادامه معرفی می کنیم: ١. شاولین: در معبد شاولین در استان هِنَن （河南：hénán） به وجود آمد و به عنوان سبک ابتدائی کونگ فو در چین شناخته می شود و در سرتاسر دنیا رواج یافته است. هر دو تمرینات فیزیکی و ذهنی این سبک بر اساس آموخته‌های بودا پایه‌گذاری شده‌است. مشت‌زنی شاولین، مشت جنوبی（南拳击：nèiquánjī） ، لگد شمالی（北踢：běitī）و （咏春拳：yǒng chūn quán） نماینده‌های این مکتب هستند. ٢. هنر‌های رزمی（武当：wǔdāng）: این مکتب تقریبا به اندازه شاولین معروف و محبوب است. این سبک تحت فلسفه و تئوری‌های دائوئیسم （道教：dàojiào ）پیشرفت یافته و مرکز آن کوه وو دانگ 武当山در استان هوبِی湖北省 است. تَی جی 太极拳بوکس مفهومی形意拳 و ٨ نگاره دست 八级拳از سبک‌های اساسی این مکتب هستند. ٣. هنر‌های رزمی （峨眉：é méi shān）: این سبک که مرکز آن کوه اِ مِی 峨眉山در استان سِچون四川省 است، مزیت‌های مکاتب شاولین و وو دانگ را ترکیب کرده است. خیلی از شعبات فرعی کونگفو مانند، چینگ چنگ، تیه فو، چینگ نیو، دیِن ئی و هوانگ لی تحت تاثیر این مکتب به وجود آمده‌اند. ۴. تَیجی（太极拳：tàijíquán） : این سبک یک سبک نسبتا آرام و ظریف است که از ترکیب دائوئیسم، آموزه‌های محلی، طب سنتی و تمرینات بدنی به وجود آمده‌است. ماهیت تایچی در اصل حمله به وسیله جمع‌آوری نیرو، پیروزی بر سختی به وسیله نرمی و پیروزی بر کنش با سکون است. ۵. بوکس مفهومی（形意拳：xíngyìquán）: این سبک نماینده هنر بوکس درونی است که با مشت‌های مستقیم و حمله‌های سریع که برای مبارزه برابر دشمن مناسب هستند منش‌نمائی شده‌است. روال مشت‌زنی این سبک شامل بوکس ٨ عنصر و بوکس ١٢ حیوان و غیره است. ۶. ٨ نگاره دست（八级拳：bājíquán）: به وسیله استاد دونگ های چوان به وجود آمده و شامل تغییرات ممتد در حالت دست است. از این مکتب نیز شعبات فرعی زیادی نشات گرفته‌اند. ٧. مشت جنوبی（男拳：nánquán）: این مکتب سنتی بیش از ۴٠٠ سال در جنوب چین حاکم است. مرکز آن استان‌های گوانگ دونگ و فو جیِن هستند و شامل حرکات سریع و کوتاه، توانایی‌های مختلف، قدم‌های استوار و حمله‌های نیرومند است. یکی از اساتید به‌نام این مکتب استاد وانگ فِی هونگ است. ٨. چی گونگ（气功：qìgōng ）: چی گونگ نه تنها یک مکتب هنر‌های رزمی است بلکه یک روش تمرین ذهن و بدن است که برای سلامت بدن، تنفس و بدنسازی بسیار مفید است. اساسا دو نوع عمده از چی گونگ وجود دارد که آن‌ها چی‌گونگ دینامیک که با حرکات خاص بدنی انجام می‌شود و چی گونگ استاتیک که با تنظیم تنفس و ذهن انجام می شود، هستند.
در زیر انواع سبک های گونگ فو به زبان چینیدر زیر انواع سبک های گونگ فو به زبان چینی آورده شده است.
形意拳：Xíng yì quán
米组拳：mǐ zǔ quán
戳脚翻子拳：chuō jiǎo fān zi quán
八卦掌：bāguà zhǎng
八级拳：bā jí quán
查拳：chá quán
大悲拳：dàbēi quán
峨嵋铁臂金刚捶：éméi tiě bì jīngāng chuí
花拳：huā quán
临清潭腿：lín qīngtán tuǐ
劈挂拳：pī guà quán
三皇炮捶：sān huáng pào chuí
太极拳：tàijí quán
螳螂拳：tángláng quán
通臂拳：tōng bì quán
意拳：yì quán
حامدرحیمی پنجکی
