مرگ، بزرگترین راز مرتبط با بشریت! دانشمندان بسیاری برای کشف اینکه دقیقا بعد از مرگ چه اتفاقی می‌افتد تلاش کرده و می‌کنند، اما هنوز به یک نتیجه قطعی نرسیده اند. ما در این مقاله محتمل ترین ایده مرتبط با مرگ از نظر علم را مورد بررسی قرار خواهیم داد. البته قابل ذکر است که نظر ادیان در خصوص مرگ نیز قابل احترام است و میتواند صحیح باشد، اما بحث ما صرفا در خصوص علم است و پذیرش یا نفی آن کاملا به عهده مخاطب و منطق اوست، زیرا اثبات یا نفی دقیقی وجود ندارد.
برای درک اینکه مرگ چیست، بهتر است ابتدا درک کنیم که وجود چیست! علم وجود را آگاهی تلقی میکند، انسان تا زمانی وجود دارد که آگاهی دارد. در واقع خود یا موجودیتی که در درون خودمان تصور می‌کنیم آگاهی یا برآیند خاطرات ما است. به زبان ساده تر، موجودیت ما به عنوان یک انسان، صرفا توهم مغز است و ما چیزی جز همین جسم و مغز نیستیم.
حالا که متوجه شدیم که تعریف وجود یا روح از نظر علم چیست بیایید پیش برویم. میدانیم که برخی چیزها از نظر علم هیچگاه از بین نمی‌روند، صرفا از شکلی به شکل دیگر تبدیل می‌شوند. ما نیز پس از مرگ، از بین نمی‌رویم و تمام اجزای تشکیل دهنده ما باقی می‌مانند. در واقع مرگ صرفا فراموشی کامل آگاهی و هماهنگی بین اجزای وجودی ماست. اما این اجزای وجود از بین نمی‌روند.
آیا زندگی پس از مرگ وجود دارد؟ خب با توجه به اینکه اجزای وجودی ما همچنان پایدار هستند بله احتمال آن وجود دارد. ما قبل از اینکه متولد شویم هم مرده بودیم، وقتی از آن حالت مرده، زنده شدیم، چه چیزی میتواند جلوی مارا برای زنده شدن دوباره بگیرد؟ به زبان ساده تر، حالت پس از مرگ، به احتمال زیاد با همان حالت قبل از تولد یکسان هست، وقتی یک بار از آن حالت به انسان تبدیل شده ایم، بازهم ممکن است که بتوانیم این کار را انجام دهیم.
در کل مسئله مرگ و زندگی یک چیز اعتقادی است، اما سعی کردم در این نوشته پرطرفدار ترین ایده در این خصوص در علم را بازگو کنم. ایده های مختلف دیگری نیز وجود دارند، مانند ایده وجود زمانی که بازگو میکند چون برای یک لحظه هم که شده در زمان و کیهان زنده بودیم و تاثیر گذاشتیم، آن یک لحظه در زمان برای همیشه باقی خواهد ماند. یا یک ایده شبیه دیگر که بیان میکند: آگاهی به جز اینکه پدیده‌ای صرف از ماده باشد، جزئی ضروری از واقعیت و کیهان است و بخش هایی از آگاهی ما در ابعاد کوانتومی میتواند حفظ شده باشد(عدم قطعیت کوانتومی نوید بخش و مبنای این ایده است، زیرا به نظر می‌رسد ذرات آگاهی دارند). در واقع آگاهی فردی ما ممکن است دوام نیاورد، اما نوعی آگاهی تا زمانی که جهان هستی وجود دارد، دوام خواهد آورد.
