ای اهل بصیرت! ای تیزبینان خردمند! ذکر مصیبت این خاندان را در میانتان برقرار سازید. شما را به خدا بر این تنهایی در عین زیاد بودن دشمنان نوحه سردهید. با اشک و اندوه همدرد آنها باشید و در تاسف بمانید که نتوانستید آنها را یاری رسانید. زیرا که جان های آنها امانت خیرالانام بود و میوه دل پیامبر(ص) بودند و نور چشم زهرای بتول(س). کسی که پیامبر با لبهای مبارکش دندانهای آنها را می بوسید و پدر و مادر آنها را از امتش برتر می دانست.
اگر شکی از احوالات آنها در دل داری، از سنت پیامبر و آیات قرآنی بپرس/
عادلترین شاهدان که فضایل آنها را به تفصیل بیان کردند/
وصیت پیامبر را که جبرئیل آورد درباره آن هاست.
مردمان چگونه بعد از گذشت اندک زمانی احسان جد آنها را با کفران جواب دادند؟
و چگونه خاطر پیامبر را با آزار دادن میوه دلش مکدر کردند؟ و چگونه با ریختن خون فرزندش منزلت او را تحقیر کردند؟
کجاست جایی که وصیت پیامبر درباره عترت و خاندانش مورد قبول باشد؟
چه جوابی خواهند داد وقتی او را ببینند و از آنها سوال شود؟
امت هرچه پیامبر بنا کرده بودند را ویران کردند و ندای مظلومیت اسلام بلند شد.
خدایا! به تو پناه می بریم از قلبی که بعد از یاد آنها به درد نیاید. شگفت از غفلت مردمان! اهل اسلام و ایمان چه عذری دارند درباره کوتاهی کردن از حزن و اندوه؟
آیا ندانستند که محمد دردمند است و در پی خونخواهی؟ و حبیبش به خاک افتاده است؟ و فرشتگان به او در این مصیبت تسلیت می گویند؟ و انبیا در این غم با او شریک هستند؟
پس وفاداران به پیامبر چرا با او در گریستن همراه نیستید؟
تو را به خدا قسم دوستدار فرزند زهرا! با دختر پیامبر در عزای آن پیکرهای به خاک افتاده نوحه کن و اشک بریز. بر پادشاهان اسلام گریه کن. شاید پاداش کسانی را دریافت کنی که در این مصیبت همدردی کردند و در روز حساب رستگار شوی.
که از مولای ما امام محمد باقر علیه السلام نقل شده است که امام زین العابدین(ع) فرمودند:( هر مومنی که چشمانش به خاطر کشته شدن حسین(ع) پر از اشک شود آنچنان که بر گونه اش جاری شود خداوند او را در خانه های از بهشت سکونت دهد.
هر مومنی که به خاطر آزاری که دشمنان در دنیا بر ما روا داشتند گریه کند، خداوند او را در منزل صدق جای دهد.
و هر مومنی که در راه ما از دشمنان ما در دنیا آسیب ببیند، خدا آسیب را از او برطرف می سازد و او را از آتش جهنم در امان می دارد.)
از مولای ما امام صادق علیه السلام روایت شده است:( کسی که در نزد او ذکر ما گفته شود و اشکی هر چند به اندازه بال مگس از چشمش روان گردد، خداوند همه گناهان را می آمرزد هرچند به اندازه کف دریا باشد.)
از خاندان رسول خدا روایت شده است:( هرکه در مصیبت ما گریه کند و صد نفر را بگریاند بهشت برای او تضمین شده است. هرکه بگرید و پنجاه نفر را بگریاند بهشت برای او واجب است. هرکه بگرید و سی نفر را بگریاند بهشت برای اوست. هرکه بگرید و بیست نفر را بگریاند از اهل بهشت است. هر که بگرید و ده نفر را بگریاند بهشت را دارد. هرگز بگیرید و یک نفر را بگریاند بهشت بر او واجب می‌شود. هر که خود را به گریه بزند بهشت برای اوست.)
مولف این کتاب، علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن طاووس الحسینی، میگوید:
(بیشترین انگیزه من برای نگارش این کتاب این بوده‌است که من قبلاً کتاب های مصباح الزائر و جناح المسافر را جمع آوری کرده بودم. دیدم که شامل بهترین زیارتگاه‌ها و برترین اعمال زیارت هستند و هر که آن را داشته باشد از چراغ دیگری به هنگام زیارت و کتاب‌های بزرگ و کوچکِ دیگر بی نیاز است. دوست داشتم که حامل آنها موقع زیارت سیدالشهدا(ع) مقتلی نیز همراه داشته باشد برای همین این کتاب را ضمیمه آنها کردم و با توجه به وقت اندک زوار تا جای ممکن کوتاه نوشتم و همین قدر هم کافی است که درهای حزن را بر خواننده باز کند و مومنان را رستگار سازد.
در قالب این کلمات روح معانی را قرار دادیم و اسم آن را گذاشتم اللهوف علی قتلی الطفوف (آه‌های سوزان بر شهیدان کربلا) و در سه بخش آن را نگاشتم.
از خداوند رئوف مالک یاری می طلبم.
٣محرم١۴۴١
