بی اعتمادی زمان رخ می دهد که از اعتماد سو استفاده شود. نامهربانی زمانی قلب انسان را فرا میگیرد که سو استفاده از مهربانی کاری عادی و هر روزه بشود . نا باوری زمانی بر تمام تصمیمات و شنیده ها سایه می افکند که از باور ما سو استفاده شود. هر چیزی که اعتماد بر پایه آن از بین برود خود آن چیز هم از بین می رود.مثلا اعتماد بر پایه مهربانی از بین برود دیگر مهربانی وجود نخواهد داشت. در گذشته زمانی بود که چند مرد از راه می رسیدند در خانه ای را می زدند و وارد می شدند، صاحب خانه هم اتاق به آنها می داد و غذا و خوراک، شب می آمدند شامی می خوردند و صبح حرکت می کردند بی آنکه حتی ارزنی از خانه کم شود. این تا زمانی بود که مردان می آمدند و می رفتند بدون کم شدن ارزنی، هنگامی که یک ارزن کم شد دیگر این رسم هم برداشته شد. دیگر به مردانی که در خانه ای را می زدند برای بیتوته اعتماد نشد، مهر ورزیده نشد، حرف هایشان باور نشد. این سو استفاده چیست که همه چیز را خراب می کند؟، اعتماد، مهربانی، باور، صداقت، عشق، مقاومت، فدا کاری و حتی دین را خدشه دار کرده، مسیحیت را یهود را اسلام را زردشت را، همه را، روحانیت را. هر کس که سو استفاده کند- از هر چیزی- خائن است و نفرین و لعنت خدا بر او باد.
