میخوام یه خاطره تعریف کنم براتون برا اولِ کار
یادمه یه دوستی داشتم، عاشق یه پسری بود.. همیشه میومد از چتاشون، حرفایی که پسره بهش زده، چیزایی که باهاش خندیدن و عاشقانه هاشون بهم میگف
همیشه میگفت من زندگیم با وجوده اون لذت بخش تر شده، دنیام رنگی تر شده
حدود دو سال باهم بودن، که پسره یهو سرد شد
یهو دیگه کم رنگ شد، کم رنگ شد، کم رنگ شد، رفت.
رفیقم داغون شد حالش خیلی بد بود، قرص میخورد بیماری قلبیش هی بد تر میشد..
خانوادش بردنش پیشِ مشاور و روانشناس، کلی خرج کردن، کلی به خودش اسیب رسوند، کلی شبای بد و به صبح رسوند
گذشت.. حالش بهتر شد؛
امروز برگشت بی مقدمه بهم گفت هستی، هیچوقت عاشق نشو، شدی وابسته نشو
وابسته شی طرف بره پاره میشی از دلتنگی، نبودنش ازت سنگ میسازه به خودت ضربه میزنه.
همه اینارو گفتم که در اخرش بگم
تورو خدا حواستون به خودتون و احساساتتون باشه
قلبتون و وقتتون و احساساتتون رو از تو جوب پیدا نکردید که صرف یه ادم بی عرضه کنیدش اخرم طرف بزاره بره!
حواستون باشه الکی بخاطره یه نفر دیگه خودتون از دست نرید، هیچی ارزشش و نداره بخوای خودت و نابود کنی؛ خودت قطعا مهم تری?
