مدتهاست که دارم زندگی در ابهام رو تمرین میکنم و در ذهنم زندگی در ابهام مثل رانندگی در مه بوده است، اما با دیدی مثلا ۵۰۰ متر یعنی فقط تا ۵۰۰ متر جلوتر را میتوانی ببینی.
اما در شرایط فعلی پشت فرمونی نشستهایم که جلوی پایم را هم نمیتوانم ببینم، نمیدانم باید باییستم کنار جاده تا هوا صاف شود اما کی به همان ابهام ۵۰۰ متری برگردیم؟ مشخص نیست.
نمیدانم باید به مسیر ادامه دهم، احساس خطر نسبت به برخورد و تصادف با مانعی که نمیبینمش مرا از حرکت باز میدارد.
به ما گفته بودند که باید زندگی در شرایط ابهام را یاد بگیریم اما نگفته بودند زندگی در تاریکی مطلق و مه شدید را هم باید بلد باشیم...
