ارزش ها فانوس های دریایی هستن که از گم شدن کشتی وجود ما انسانها جلوگیری می کنن، ارزش ها همون "معناهای زندگی" هستن که بدون اونها افسردگی و بی حوصلگی و اهمال کاری و صدتا آسیب روانی دیگه ایجاد می شه. ارزش ها شامل اصیل ترین خواسته ها و تمایلات شماست. اینکه کی باشین، با مردم و خودتون چطور رفتار کنین، توی شغل تون چجور باشین و به کجا برسین، برای سلامتی و معنویت و اجتماعتون چکار کنین و ... اما
شنیدین می گن : باهاش یکی به دو نکن. طرف چیزی برای از دست دادن نداره ؟ تا حالا بهش فکر کردین که این یعنی چی ؟
شما حساب کنین مردی رو که اعتیاد داره، با همسرش هم مشکل داره و همسرش دائم داره می زنه توی سرش و ناله و نفرین می کن و همه مشکلات خانواده رو می ندازه گردنش، تازه یه بچه نوجوون هم دارن که داره روی اعصاب پدر و مادر راه می ره و خودش و خانواده رو به سر حد جنون می رسونه، این مرد جدیدا به خاطر بداخلاقی و مشکلاتش در آستانه اخراج از کار هم هست.
به نظرتون این فرد می تونه خودش رو دوست داشته باشه؟
می تونه ارزش های جامعه ش رو بشناسه و بهشون پایبند باشه؟
می تونه همسری مناسب یا پدری خوب باشه؟
این آدم هیچی برای از دست دادن نداره. اگه تا مرز مردن مصرف کنه، اگه خودش رو از بالای پل بندازه پایین یا دار بزنه، خیلی هم براش ترسناک و سخت نیست، چون دیگه هیچ چیزی براش ارزش نداره، نه همسر و رابطه با اون، نه والد بودن و رابطه پدر و فرزندی، نه کار و رابطه با همکاران، نه دین که می گه خودکشی گناهه، نه حتی خودش، واقعا خودش هم برای خودش دیگه ارزشی نداره.
حالا یه جامعه رو در نظر بگیرین که از لحاظ اقتصادی یه جورایی همه درگیرن، خبر اختلاس و دزدی دکل و دستبرد به بانک و کلی خبر ناجور دیگه. از لحاظ فرهنگی و اجتماعی هم که چند روز یه دفعه خبر بنیتا و ابوالفضل و افتادن اتوبوس بچه ها تو دره، در کنار مشکلات دیگه ای مثل عدم امنیت زنان در جامعه و خشم و عصبانیتی که همه آدمها توی چهره و کلامشون دارن، از لحاظ سیاسی هم که هرجا می شینی در مورد سیاست های ریز و کلان بحثه و سایه جنگی که از سرت رفع نمی شه و بی احترامی ای که به ایرانیان توی گوشه گوشه دنیا می شه.
به نظر شما دیگه چی برای آدمای این جامعه می تونه ارزش باشه؟ به چی باید پایبند باشن؟ با کدوم فانوس دریایی می شه جلوی گم شدن کشتی انسان های این جامعه رو گرفت؟
چجوری می شه به این مرد یا امثال این مرد که تا این حد تحت فشار و استرس هستن گفت درست رانندگی کن، با بچه خوب رفتار کن تا بزهکار نشه، سعی کن کمتر سیگار بکشی که برای سلامتت خطر داره، به همسرت بیشتر توجه کن و هزار تا دیگه از این دستورات اخلاقی و اجتماعی.
به دور و بر خودتون نگاه کنین. چقدر زن و مردهای تحت فشار و سختی می بینین که مجبورن از صبح تا شب فقط کار کنن که بتونن شکمشون رو سیر کنن و حتی دیگه وقتی برای استراحت ندارن. اونوقت چطور می شه به این آدمها گفت بیاین کتاب بخونین که سرانه مطالعه کمه. یا سعی کنین روزانه یکساعت پیاده روی کنین.
به نظر می رسه جامعه ما کلا هدف و مقصودی نداره و جامعه کلا بی ارزش شده.
به نظر شما کشتی این جامعه داره به کدوم سمت می ره؟
اگه جوابی براش ندارین به این فکر کنین که سرنشینان این کشتی که من و شما باشیم آیا هدف و ارزشی برای خودمون داریم؟
آیا اگه همه جامعه بی ارزش شد من هم حق دارم بی ارزش باشم ؟ سوال خیلی اساسی و سختیه.
