فکر می‌کردم محتواهای تولیدیم حتما باید درباره‌ی موضوع مشخصی باشن همونطوری که بقیه درباره‌ی نیچ حرف می‌زنن؛ اما محدود کردن خودم مثل سوهان کشیدن روی روحم بود. چی میشه اگه بتونیم همه جا خودمون باشیم و برای خودمون دیده شیم؟ چرا باید قسمتی از زندگیم رو پنهان می‌کردم فقط برای کسایی که حتی نمیشناسمشون؟
من نصف بیشتر زندگیم توی انگلیسی غرقه. دوست دارم ویدئو و محتواهای انگلیسی هم درست کنم اما مخاطب هدفم ایران بود. بیشتر ایرانی‌ها هم اونقدر انگلیسی بلد نیستن. پس جلوی اشتیاقم رو با خاطر بقیه بگیرم و کلا قسمتی از خودم رو نادیده؟ یا بهتره که ویدئوهای دو زبانه درست کنم و زیرنویس انگلیسی و فارسی داشته باشم براشون؟ دومی راه‌حل بهتر بود.
خیلی از نیچ‌ها هم بعد از مدتی برای همه تکراری میشه... من یه انسانم و غیرممکنه کل زندگیم فقط درباره‌ی نیچم باشه. برنامه میریزم، بعضی‌اوقات نمی‌نویسم، معلم زبانم، دوستای فارسی و انگلیسی دارم، داستان‌های انگلیسی مینویسم و با بقیه هم فارسی و هم انگلیسی حرف می‌زنم.
بیاید برای ویو گرفتن یا لایک و سابسکرایب، خودمون رو زندانی نکنیم.
