در گرداب روزمرگی های بی انتها، زمان چون اسبی بی لگام مرا در درازای این عمر کوتاه و نامعلوم به سوی ایستگاه حسرت های میانسالی به پیش می راند، جایی که شاید برای لحظه ایی مجال نگاهی به پشت سر باشد ، من در این مسیر ، دلنگران چیز هایی هستم که حتی در واپسین لحظات مرگ از ذهنم عبور نخواهند کرد . دلمشغولی هایی بی ریشه ، بی معنا برای اجدادم ، بی اهمیت برای نسل هایی که هنوز نیامده اند .
در این زیستواره شلوغ و پر ادعا ، در میان زنده نما هایی که تنها نشانه شان از زنده بودن همان علایم حیاتی است ، گم شده ام ، چونان قطره ایی در سیل جمعیت .
همه می دوند اما هیچ کس نمی داند برای چه !
و چه رویا هایی که در این شتاب بی هدف به سوی ناکجا بی صدا دفن می شوند .
اگر زندگی همین افزودن چند عدد به صفی از صفر ها به حساب بانکی است تا در ازایش لقمه ایی برای خوردن ، لباسی برای پوشیدن و سقفی برای خواب داشته باشیم پس ما با حیوانات چه فرقی می کنیم ؟
چرا باید یک روز بیشتر زنده بمانیم ؟
اما من در این پاره وقت های این زیستواره بدقواره ، همان لحظاتی که زنده مانی اندکی مهلت می دهد، به دلخوشی هایم پناه می برم . کتابی که با پر رنگارنگ جغدی در میان صفحاتش منتظر من نشسته . دفتری ساده که آغوشش را برای احساساتم گشوده و قلمی که چون طفلی نالان تنها در دستان لرزان من آرام می گیرد . نغمه هایی که انگار فقط برای من خوانده شده اند . سفری به جهانی که هیچ غریبه ایی به آن راه ندارد . دنیایی که مطمئن هستم کسی نمی تواند با اعمال ناشایست آلوده اش کند . جایی که با عزیزترین یارانم گرم گفتگو می شوم . یارانی که هرچند مصنوع باشند از تمام مخلوقات بی مروت آن بیرون واقعی ترند .
پ.ن : شاید به نظرتون احمقانه باشه ولی یکی از دلخوشی های روزانه من دیدن اعلان های ویرگوله ! لایک ها و مخصوصا کامنت های پر از حس خوب شما واقعا من را خوشحال می کنند کمک می کنند تا من کمتر احساس تنهایی بکنم . از همه شما دوستان عمیقا سپاسگذارم
