خداوند عشق و محبتی را که جوهری یگانه و ناب بود، تقسیم کرد و به هر یک از انسان‌ها به اندازه ظرفیتشان بخشی از آن را داد. هر کس به اندازه توانایی‌اش از این عشق بهره‌مند شد. سپس این عشق الهی را در وجود انسان پنهان کرد و آن را با لایه‌های جسم، طبیعت و ویژگی‌های انسانی پوشاند.
اما این عشق، نیرویی دارد که به انسان کمک می‌کند تا آن بخش از وجودش را که به خدا متصل است، به سوی کمال بکشاند. در این مسیر، انسان کم‌کم به صفات الهی نزدیک می‌شود و این عشق او را چنان دگرگون می‌کند که خودش هم به محبوب خدا تبدیل می‌شود.
به همین دلیل، تمام حرکات، رفتارها و حتی نگاه‌های انسان_عاشق، نشانه‌هایی از این عشق و یگانگی با خدا را در خود دارد. عارفان این وضعیت را «وحدت» یا یکی شدن با حقیقت می‌نامند.
📖 برگرفته از کتاب کشف المحجوب ، هُجویری غزنوی
