هر گیاه بامبوی چینی که دیدی، بدان حاصل پنج سال رشد آرام و بی‌نشان است.
گیاه بامبو چینی هنگامی که کودک است و در خاک می‌کاری‌اش،
اما
گیاهی که طی 4 سال اول، در حال ریشه کردن در خاک بود تا برای سال پنجم نگرانی از بابت خم شدن در باد و باران و طوفان نداشته باشد.
فرض کنید همان سال اول این مقدار رشد را داشت...
قطعا با آن ریشه‌های ضعیف نمی‌توانست وزن قامت خود را تحمل کرده و به رشد بیشتر ادامه دهد. کنده می‌شد و از بین می‌رفت.
به همین دلیل است که 4 سال نخست عمر خود را صرف ریشه دواندن می‌کند.
در زندگی گاهی نیاز داریم که سال‌های نخست مسیر را آهسته و پیوسته طی کنیم. تجربه کنیم. ریشه کُنیم.
سال‌هایی که ریشه در خاکِ زندگی می‌دوانیم و حسابی با صحیح و خطا جای خود را محکم می‌کنیم.
بسیاری از موفقیت‌های بادوام، حاصل رشد به شیوه‌ی گیاه بامبو هستند!
اصلا ما آدم‌ها باید ظرفیت موفقیت بزرگ را داشته باشیم!
اگر ریشه‌های ما ضعیف باشند، نمی‌توانیم قامتی بلند علم کنیم.
وفتی رشد گیاها و علف های هرز دور و برت را می‌بینی؛ وقتی طعنه های‌شان را میشنوی؛
فقط باید لبخند بزنی..
نباید وقتی زیر برف مدفون میشوی از هدفت نا امید بشوی. نباید دست از تلاش برداری. باید امیدوار باشی. اما نه امیدواری الکی.
امیدواری به تلاش پنج سالِ آینده که قطعا در سال پنجم، یک هیولای خوش قد و قامت سر از خاک بیرون خواهد زد.
و ثمرش از چیزی که حتی خودت هم فکر نمیکردی بیشتر!
صحبتی درباره‌ی این دیدگاه زندگی و رسیدن به موفقیت‌ها داری؟ نظر بنویس..
