انیمیشن piper، داستان جوجه‌ایست که برای یافتن غذا به ساحل می‌رود و بعد از تجربه ی ناخوشایند ضربه خوردن از موج‌ها، ترسی در وجودش از موج‌های ساحل ایجاد می‌شود. او سپس در آشنایی اتفاقی با یه گونه خرچنگ شیوه ی جدیدی را برای مقابله با ترس خود می یابد.
این انیمیشن شیوه‌ی خلاقانه‌ای از یادگیری را نشان می‌دهد و به جای تاکید بر الگوبرداری و معرفی قهرمان یا نمونه ی برتر بر اهمیت مشاهده، خلاقیت و فردگرایی در فرآیند یادگیری تاکید می‌ورزد؛ و در زمان محدود خود ما را با سختی و زحمت انجام دادن کاری برای اولین بار آشنا می‌کند.
جوجه‌ی داستان در اولین تلاشش برای کار جدید، نه تنها شکست می‌خورد بلکه ترسی از انجام آن کار در وجودش شکل می‌گیرد؛ وی در ادامه شیوه‌ای را با الهام از خرچنگ ابداع می‌کند که خیلی هم در بین هم‌نوعانش متداول نیست اما دریچه های جدیدی از فراوانی و لذت برایش گشوده می‌شود و ما در نهایت به جای جوجه‌ی نگران، گرسنه و وابسته به مادر، جوجه‌ای شاد، بخشنده و تاثیرگذار می‌بینیم.
نکته‌ی ظریف دیگر این که، انیمیشن مفهومی نو از شهامت و مواجهه با ترس تصویر می‌کند؛ Piper نشانمان می‌دهد «شهامت همیشه سینه‌سپر کردن نیست»، و یا جنگیدن و به سمت خطر هجوم بردن؛ گاهی شهامت محافظت از خود و سنگر گرفتن در برابر خطرات است؛ تا هم آسیب کمتری وارد شود و هم لذت تماشا نصیبمان شود.
کاوه کردگاری
