ما برای چیز های زیادی غصه می خوریم. چیز هایی که شاید ارزش غصه خوردن هم نداشته باشند. خوب به هر حال بدون غم که نمی شود زندگی کرد. غم و شادی با هم هستند و غصه هم جزئی از زندگیست.
همه در زندگیشون غصه می خورند، غم دارند، حتی آن هایی که همیشه می خندند و به نظر ما خوشحال ترین انسان های روی زمین هستند. بلاخره ما از واقعیت زندگی ادم ها بی خبریم. شاید شب که می شود، بالشتشان را در بغل میگیرند و غصه می خورند. در تاریکی، تنهایی و سکوت. شاید با خانواده شان زندگی کنند، اما فقط بالشت و پتو از غصه انها با خبر می‌شود. وقتی از اتاق بیرون می آیند، هیچ کس نمی فهمد که آن ها غصه خوردند و باز هم خوشحال ترین انسان روی زمین اند!
و حالا شاید از خودتون بپرسید چرا راجع به عنوان چیزی نمیگم. از دست دادن...
خوب تو این روزا ادم بیشتر به غم فکر می کنه. به این فکر می‌کنه که چرا اصلا غصه خوریم؟
بزرگترین دلیل غصه خوردن از نظر من از دست دادنه. از دست دادن چیزی که دیگه شاید هیچوقت بر نگرده. داریوش یه اهنگی داره که میگه: اون که رفته، دیگه هیچوقت نمی آد. تا قیامت، دل من گریه می خواد.
قشنگ میزان غصه آدمی که چیزی یا کسی رو از دست میده رو تو این دوجمله خلاصه کرده.
از دست دادن رو با هیچ چیز نمیشه جبران کرد.فقط شاید فکر نکردن بهش باعث بشه غصه نخوری.
تو روزای محرم، آدم هایی که غصه دارن و از دست دادن از اتاقشون میان بیرون و بین مردم گریه میکنن. دیگه لازم نیست غصشونو پنهان کنن. چون دیگه کسی ازشون سوال نمیکنه، دیگه غصه خوردنشون برای کسی عجیب نیست.
تو این روزا ادما راحت گریه میکنن. مخصوصا ظهر عاشورا که بنظرم غمگین ترین و غریب ترین روزه. روزی که همه چیز تموم میشه باید اشک هارو پاک کرد و زندگی رو از سر گرفت. انگار که هیچ اتفاقی نیوفتاده. انگار که هیچ غصه ای نداریم.انگار باز هم خوشحال ترین انسان روی زمینیم !
به نظرم محرم زمانی که ادما ها خود واقعی‌شونو نشون میدن. غصه هاشونو. از دست دادن هاشونو و اشک هاشونو.
