بعد از چند روز سفر کاری امروز برگشتم. نمیدونم کسی دلش برام تنگ شد یا نه اما من دلتنگ شدم.
این چند روز یه کوله بار تجربه برام اورد که به مرور دربارشون صحبت میکنم. اما مهمترین چیزی که فک میکنم شاید مدتی بود که فراموش کرده بودم اینه که « گاهی باید هیچ باری رو به دوش نکشید گاهی باید کاری نکرد، فکری نکرد، ساکت بشینی و تماشا کنی، و ببینی که چطور خالق اون خواسته مطلوبت رو سر راهت قرار میده.»
جوری که باورت نمیشه. الان منم تو همون حس ناباوریه هستم. اما خوشحالم که تجربش کردم و یه حس قشنگ سپاسگذاری زیر پوستمه.
اسمش رو گذاشتم اتفاق
و اتفاق ها اتفاقا همیشه قشنگ هستند چون یهویی می افتند و یهویی بودنشونه که ادم رو غافلگیر میکنه
اونم توی دنیایی که ما داریم برای همه چیز برنامه ریزی می کنیم.کی پاشم کی بخابم و خیلی از این کی ها...
جایی دیدم نوشته
زندگی هرگز به اگر و اماهای تو پاسخ نمی دهد... زندگی هیچ نمیگوید نشانت میدهد...
و الان منم میگم یه جاهای زندگیتو برنامه نریز و بزار یهویی ها رخ بدن، این غیر منتظره ها خیلی قشنگ هستند.
تجربه ای از یهویی ها دارید شما؟
