صادق هدایت یکی از برجستهترین نویسندگان، مترجمان و روشنفکران قرن بیستم ایران بود که با آثارش مسیر تازهای در ادبیات فارسی گشود. او با نگاهی انتقادی، تلخ و گاه سوررئال، به بررسی جامعه، روان انسان، مرگ، خرافات و تنهایی پرداخت و به عنوان یکی از بنیانگذاران داستاننویسی مدرن در ایران شناخته میشود.
اقای هدایت در ۲۸ بهمن ۱۲۸۱ در تهران به دنیا آمد. خانوادهاش از رجال معروف عصر ناصری بودند و او از کودکی با فرهنگ و ادب آشنا شد. تحصیلات ابتدایی را در مدرسه علمیه و سپس در دارالفنون و مدرسه فرانسوی سنلویی گذراند. در همین دوران بود که با ادبیات جهانی آشنا شد و علاقهاش به نوشتن شکل گرفت.
او در سال ۱۳۰۵ برای ادامه تحصیل به بلژیک رفت، اما از رشتهی ریاضیات رضایت نداشت و به پاریس منتقل شد. در سال ۱۳۰۷ اقدام به خودکشی کرد که نافرجام ماند. این تجربه تلخ، نقطهی عطفی در زندگی ادبی او شد و نخستین داستانهای کوتاهش را در همان سال نوشت اقای هدایت پس از بازگشت به ایران، در بانک ملی و سپس وزارت فرهنگ مشغول به کار شد. در همین دوران با نویسندگانی چون بزرگ علوی، مجتبی مینوی و مسعود فرزاد آشنا شد و گروه «ربعه» را تشکیل دادند. این گروه نقش مهمی در شکلگیری ادبیات نوین ایران داشت
از مهمترین آثار هدایت میتوان به رمان بوف کور اشاره کرد؛ اثری سوررئال و روانکاوانه که به عنوان شاهکار ادبیات داستانی معاصر ایران شناخته میشود. دیگر آثار او شامل مجموعههای داستانی سه قطره خون، سگ ولگرد، زندهبهگور، علویه خانم و توپ مرواری هستند که هرکدام با نگاهی انتقادی و طنزآلود، به مسائل اجتماعی و روانی میپردازن اقای هدایت همچنین مترجم برجستهای بود و آثاری از نویسندگانی چون فرانتس کافکا، ژان پل سارتر، آنتون چخوف و آرتور شنیتسلر را به فارسی برگرداند. او نخستین ایرانی بود که متون پهلوی را به فارسی امروزی ترجمه کرد، از جمله کارنامه اردشیر بابکان و گجسته ابالیش
متاسفانه اقای صادق هدایت در ۱۹ فروردین ۱۳۳۰، در پاریس با گاز خودکشی کرد و در گورستان پرلاشز به خاک سپرده شد. مرگ او، پایانی تلخ بر زندگی نویسندهای بود که با قلمش، تاریکیهای جامعه و روان انسان را روشن کرد.
