صبحی که بیدار شدم، همه چیز به نظر عادی می‌رسید. نور خورشید از پنجره به اتاقم می‌تابید، صدای پرنده‌ها توی کوچه می‌پیچید، و مثل همیشه گوشی‌ام رو برداشتم تا پیام‌ها و ایمیل‌هام رو چک کنم. اما یه چیزی عجیب بود: هیچ پیامکی از بانک نبود.
به نظر عادی می‌رسید، ولی وقتی رفتم بیرون، دنیا یه حس غریبی داشت. ماشین‌ها عادی حرکت می‌کردن، مردم توی کافه‌ها نشسته بودن، اما چیزی که نبود، پول بود. هیچ‌کس دیگه اسکناس یا کارتی دستش نبود. برای اولین بار، این موضوع توی صف نونوایی برام روشن شد.
وقتی نوبتم رسید، نانوا گفت:
«کد QR رو اسکن کن.»
گفتم:
«من پول نقد دارم.»
با نگاهی عجیب گفت:
«پول نقد؟ اینجا که دیگه کسی از اون استفاده نمی‌کنه.»
گیج شدم. رفتم سراغ یه مغازه دیگه و دوباره همون جواب رو شنیدم. همه چیز تبدیل به تراکنش‌های دیجیتال شده بود. هیچ‌کس اسکناس نداشت، حتی کارت بانکی هم دیگه نبود. پرداخت‌ها، همه از طریق چیزی به اسم «پرداخت مستقیم» انجام می‌شد.
وقتی توی کافه نشستم، از باریستا پرسیدم:
«اگه کسی نتونه پرداخت کنه، چی کار می‌کنید؟»
اون خندید و گفت:
«اینجا دیگه کسی نمی‌تونه فراموش کنه. سیستم همه چیز رو تنظیم می‌کنه. حتی اگه یادت بره، پول به موقع از حسابت کم می‌شه.»
این دنیا راحت‌تر بود، ولی یه چیزی کم داشت. دیگه خبری از لمس اسکناس‌های کهنه نبود، اون حس دست‌به‌دست کردن پول توی صف‌ها، اون لحظه‌ای که کارت بانکی رو به دستگاه می‌دادی و منتظر تأیید می‌شدی. انگار همه چیز، حتی احساسات، به کلیک‌ها و پیامک‌ها تبدیل شده بود.
بعد از چند هفته، خودم رو توی این سیستم غرق دیدم. قبض‌ها و خریدها، همه به‌صورت خودکار انجام می‌شد. ولی یه روز که حسابم رو چک کردم، دیدم موجودی‌ام خیلی کمتر از چیزی بود که فکر می‌کردم. سیستم، اشتباهی پرداختی رو انجام داده بود که من نمی‌خواستم.
شروع کردم به اعتراض. ولی وقتی با پشتیبانی تماس گرفتم، گفتن:
«سیستم همه چیز رو درست انجام داده. شاید شما دقیق متوجه نشده باشید.»
اون لحظه فهمیدم که این دنیا، در عین راحتی، یه نوع کنترل نامرئی روی همه چیز داره. نه اسکناسی بود که لمس کنی، نه کارتی که ازش استفاده کنی. فقط عددهایی که روی صفحه‌ها جابه‌جا می‌شدن.
حالا، توی این دنیای بی‌اسکناس و کارت، همه چیز ساده‌تره. ولی گاهی دلم برای گذشته تنگ می‌شه. دلم برای اون لحظه‌ای که پول نقد توی جیبم بود و حس می‌کردم، حتی اگه کم باشه، یه چیزی رو واقعاً دارم. اما شاید اینم مثل خیلی چیزای دیگه‌ست: یه تغییر اجتناب‌ناپذیر که فقط باید باهاش کنار بیای.
