اکنون که کاغذ به رقص اتش در میاید از جوهر غضب من، بشنو ای پوشیده گوش، بشنو صدای تبل احکام من.
بشنو، از دیار دوری که چشم چشم را نمیبیند؛ از پس رودی که خروشش ارامی نمیشناسد. از قعر کوهی که ژرفش نور نمیشناسد و دلی که رنگ محبت را.
همچون چهارپا زادگانی مملو از تنفر و تهی از تامل در پی بعدی به سر میبری که لایقش نیستی.وقتی با من سخن میگویی ، دین را به من خطاب مکن، بگذار آن را در کردار تو بینم. در آغوش گرم نفرت پرورش یافتیم؛ ما هایی که تنگ چشمی یکدیگر را میکنیم و در پی عزل توشه یکدیگر شتابان میشویم.
با من از عشق سخن نگو. من قلب خود را در آتش کشیدم تا بینشم را تغییر و اینده ام را روشن کنم. دریغ از از نوری که از آیین من میتابید. دنیا در کنار سگ هایی از دربار بهشت نیز همچنان نجاست بار است چرا که مکان ماهیت را تغییر نداده بلکه ان را تثبیت و لایق رفتار خویش میداند. دنیا دیگر رنگی در آغوش ندارد. اسمان ها را رنگ کنید؛ درختان را. بگذارید طراوتی ببینیم که در سیما ها رویت نمیشود.
دیگر خورشید نمیتاپد، ستاره ها نمیدرخشند و ماه کامل نمیشود چرا که دنیا برایم به یکباره پایان یافته
نخ دنیای من به قدم هایش بسته بود، هرچه دور تر میشد، من ناامید تر.
در اغوش کشیدم، جسمش را، و روحش، ذره ذره روحم را ترک میکرد. دنیا بی مشوقش ارزش زیست ندارد، بگذار بگذرد.
هم اکنون مینویسم؛ قلم را سلاح کردم تا صلاح را برگزینم. بواسطه جوهری که روان است و قلمی که تلاطم را بارها به ارمغان اورده. قلمی که توانسته جان ها بستاند و باز هم میکند. قلمی که به خونخواری گره خورده است و وجودیتش بر نابودی.
دست اعانت به سویت دراز میکنم، قلم را در دستم بشکن، نگذارید شعله از درون من زبانه کشد.
در قضاوت ها دین را سرلوحه می کنید؛ سال ها گذشت و بشر همچنان نفهمید که برترین دین ها انسانیت است . بگذار انسانیت را در نگاه شما ببینم
