حقیقتا همه‌ی ما تنهاییم. گاهی فکر میکنیم که کسی هست که میتونه ما رو از تنهایی دربیاره کسی که با حضورش بتونیم معنای دیگری از زندگی رو احساس کنیم، که شاید بتونیم تمام لحظه‌ها، غم‌ها و خوشی‌ها و احساساتمون رو باهمدیگه شریک بشیم. اما فراموش میکنیم که ما انسان‌ها به تنهایی به دنیا اومدیم و تنها زندگی میکنیم و تنها خواهیم مُرد و شاید در این بین کسی باشه که درکنار ما زندگی کنه.
هیچوقت نباید برای هیچکس حریم و ارزش‌هامون رو زیر پا بزاریم، آدما ها اومده‌اند که بروند، هرچند نزدیک و هرچقدر صمیمی با ما اما خود ما نیستند، همونقدر که نزدیک به نظر میرسند از ما دورند.
نباید در نقشمون فرو بریم، نقش ما به عنوان دختر، پسر، همسر، پارتنر، مادر، خواهریا برادر، دانشجو، کارمند و... اینها همگی نقش هایی است که در کنار خودمون بودن باید به همراه داشته باشیم، و نه اینکه خودمون رو قربانی نقش‌ها کنیم. که در آخر این خود ما هستیم که بایستی به تنهایی با دنیا سر کنیم.
