نوشتن یک ابزار قدرتمنده . با قلم کاری میشه کرد که با هیچ وسیله دیگه ای نمیشه کرد ؛
بانوشتن میتونی دیدگاهتو باورهاتو و احساساتتو و کلماتی که روحت رو نوازش میکنند رو به اشتراک بزاری .
ولی سوالی که برام پیش اومده اینکه من چرا مینویسم؟!
من قصدی برای لایک و کامنت گرفتن یا دیده شدن ندارم، صرفا بخاطر این مینویسم چون مثل خونه تکونی میمونه برای مغزم گاهی وقت ها نوشته هایم سرشار از احساس و کلمات روح نواز میشن ، نوشته هایی که حتی خودم با خوندنشون چشم هامو میبندم و در قعر احساس فرو میرم.
گاهی وقت ها نوشته هایم فقط بیانی از اتفاقات روزم هستن اینطور متن ها را فقط برای رهایی از بار روزم و تجربه های چه بد یا چه خوب آن روز مینویسم و بعد ها حتی دوباره به سراغشان نمیروم.
اما چیزی که در واقعیت وجود داره اینکه نوشته هام میتونه روی دیگران تاثیر بزاره میتونه باعث شه یکی باهام احساس همدردی کنه یا اینکه یکی بتونه با اون نوشته تیکه های پازل ذهنشو کنار هم بچینه .
اما با این حال این موضوع باعث تغییر دلیل نوشتنم نمیشود ،
من مینویسم تا خودم رو در کلمات دریابم ،
مینویسم که نیازی به گوش شنوا نداشته باشم ،
نیازی به صحبت های غیر ضروری نداشته باشم ،
مینویسم که من آینده با دیدن نوشته هایم شاهد رشد و تکامل احساساتش باشد ،
مینویسم تا در دریای سردرگمی خودم را به وسیله قایق واژگان به ساحل سکون برسانم .
