به اعتقاد من میان آن، فیلسوف ملحد و سرگردان، که اجازه نمی دهد بر پایه ی احساسات، ترسها و امید هایش فکر کند. و « دروغ به خویش » را در شأن خود نمی بیند، | و آن، عارف درست کار مستی خدا ، که عشق وجودش را فراگرفته، و همه چیز را به نفع عشق و احساسات نابش توجیه می کند، و حتی بی غرض سخن می گوید.
آن فیلسوف مقام برتری دارد، چون بر مبنای شرافت انسانی عمل می کند، و « نمی خواهد به خودش دروغ بگوید. » و اگر حقیقتی بوده ، اما فیلسوف سرگردان به آن نرسیده ، اتهام بر گردن جهان است، جهانی که در تجربه ی زیستی مرد خردمند ( فيلسوف ) درآمده است.
زهی خردمند، که جز بر پایه ی « صداقت به خویش » عمل نمی کند. و با تمام رنجی که می برد، جز بر آنچه عقل حکم می کند، تکیه نمی کند. |
(به ابعاد دیگر انسان که مستقل از عقل است، باید توجه کرد، و وجهی بسیار مهم برای بررسی ست. اما این موضوع از این بعد با آنچه گفته شد متفاوت است)
محمد عرفان نوحه‌خوان ?️?
