شاید ما قربانیان سیر دیالکتیک گایست‌مطلق هگلی باشیم، و ادراک شهودی اول شخص خود ، جز وهمی نباشد.
که در این صورت «من»ی وجود ندارد که ظلمی به او شده باشد.
یا اصلا ظلمی بشود.
شاید مطلق هگل برای رسیدن به نهایت خودش از هیچ نزاع و ظلمی دریغ نکند.
چنانکه در فلسفه اخلاق نیچه برای تشکیل تمدن، ارزش‌های اخلاقی رعب‌آوری بر کار می‌آید.
در این صورت چه غم انگیز است ، « بودن » !
محمد عرفان نوحه‌خوان ?️?
