بی‌حوصله بودن دقیقاً همون چیزیِ که نمی‌خوایم باشه، ولی خب هست. بدون فوت وقت، باید بگم سوالی که همه دارن اینِ که، باهاش چیکار کنیم؟وصلمون انقدر سر نره؟ چرا همه چیز کسل کننده‌اس؟.
معمولاً همه دنبال این هستن که، به محض بی‌حوصله شدن، خودشون رو سرگرم کارای بیهوده کنن. از طرفی امروزه فضای مجازی و تلفن‌های همراه و مجموعاً دسترسی سریع به ابزار های رفع بی‌حوصلگی هم، برامون فراهم شده. منتها من اینجام تا به عنوان کسی که چنین چیزی رو کشف کرده، جواب سوالتون رو بدم و بگم:
دلبندانم! هییییچ کاری نمیشه کردش، بله دقیقاً درست خوندین، هیچکاری نمیشه کرد. نمیشه از شرش خلاص شد. نمیشه و نباید هم بشه. البته جز یه کار. میتونیم باهاش دوست بشیم. لازم نیست باهاش در جنگ باشیم. قول میدم دوست مهربونی براتون باشه. من تضمینش میکنم. قول میدم ترس نداشته باشه و زیادم سخت نباشه. قبل از اینکه مقدمات مذاکره رو با بی حوصلگی فراهم کنین، باید بدونین، شما یک انسان هستین، که حق داره تمام این احساسات و حالاتی از این قبیل رو، تجربه کنه. هیچ هم بد نیست، خجالت آور نیست و ترسناک نیست. به هیچ وجه نباید با انواع و اقسام راه‌های فرار کردن، پس بزنیدشون. حالا نکته‌ای که در این بین هست اینه که، من دارم درباره‌ی کسایی حرف می‌زنم که گاه به گاه این حالت به سراغشون میاد، نه افرادی که دائما چنین احساسی دارن و دست و دلشون به هیچ کاری نمیره. چون بین این دوتا تفاوت زیادی هست که هدف من توضیح اون نیست. حالا که بی‌حوصلگی رو مثل تمام تجربیات دیگه، پذیرفتین و فهمیدین که لازم نیست حتماً باهاش بجنگیم و دشمن باشیم. باید این خبر رو بهتون بدم که شما از همین الان شروع کردین به دراز کردن دست دوستی به طرف اون. قدم بعدی، خوندن ذهن بی حوصلگیِ، باید بدونیم چی از ما می‌خواد؟ حرفش چیه؟. تنها خواسته‌‌اش همراهی کردن ماست. همین که بدونه پس زده نمیشه و جزئی از ماست. اون می‌خواد بهمون بگه که اونقدرا هم بد نیست. آخرین چیزی که برای راه اومدن با بی حوصلگی لازمِ انجام بدیم، جامهٔ عمل پوشوندن به دونسته‌هامون هست. به این شکل که وقتی توی موقعیت‌های مختلف هستین، از نشستن سرکلاس‌های درس و پشت میز کاری‌تون یا نشستن توی مترو و اتوبوس گرفته تا وقتی که وارد یک جمع جدید میشید و یا با کسی دعواتون میشه، رفتار‌ها و عکس‌العمل‌‌تون رو زیر نظر بگیرین. توی خیلی از این موارد شما ممکنه سریعاً برید سراغ موبایل‌تون و بخواید همه چیز رو فراموش کنین. در صورتی که اگر چند ثانیه مکث کنین و سعی کنین در همون شرایط ماندگی کنین، به مراتب خیلی بهتره. چرا بهتره؟ چون بعد از اینکه شما سعی کردین از موقعیت‌های کسل کننده و استرس زا فرار نکنین، و در برابر فوراً سر خودتون رو گرم کردن، مقاومت کردین؛ درواقع بی حوصلگی در آغوش میکشین و اینجاست که راه حل‌ها و ایده‌ها شروع به سریز کردن میکنن. حالا شما میتونین دست به قلم بشین، ایده‌ها رو بنویسین، یا حتی نظاره‌گر افکارتون باشین، ببینین چه چیزایی منتظر هجوم آوردن بودن و شما بهشون اجازه اومدن نمیدادین. در واقع هر زمان شما بی حوصله میشدین، می‌رفتین سراغ چیزی که سریعاً خودتون رو مشغول نگه دارین، اینجوری مانع افکار مثبت و راه‌حل هایی میشدین که میتونستین با فکر کردن بهش برسین. جمع بندی: بنابراین گام اول شناختن جنس بی حوصلگی‌تون هست. اگر شما این نوعی که توضیح دادم رو دارین این راه میتونه مفید واقع بشه براتون. گام دوم، این هست که نظاره‌گر افکار و رفتار خودتون باشین. مثلاً من ممکنه زمانی که سر کلاس هستم، با خط خطی کردن دفترم به بی حوصله بودن تن بدم و حواس خودم رو پرت کنم، یکی دیگه ممکنه با رفتن توی اینستاگرام این کار رو انجام بده. مهمه که خودتون رو بشناسین. از خودتون بپرسین من چیکار میکنم وقتی که حوصله‌ام سر میره؟ گام سوم دوست شدن باهاشه، قبول کنین که طبیعیه کسل باشین. اوایلش در این حالت موندن سخته و ممکنه شما بخواین بگردین به روال قبلی. اگر یکم صبوری کنین، می‌رسین به سرریز شدن افکار جهت دار‌تر. شروع می‌کنین به گوش دادن به حرفای بقیه و به اطرافت‌تون بیشتر دقت می‌کنین. حتی این موضوع باعث میشه توجه‌تون به دنیای بیرون خیلی بیشتر بشه. چیز‌هایی رو ببینید که کمتر کسی متوجهش میشه و بیشتر در لحظه بودن رو تجربه می‌کنین. کلام آخر، خوشحال میشم بازخوردتون رو داشته باشم. دوست دارم بدونم برای شما چقدر این مطلب کمک کننده بوده.
