یکی از بهترین مقاله هایی که در حوزه ی روانشناسی خوندم مقاله ای بود با عنوان “ fear of breakdown and unlived life” ترس از فروپاشی و زندگی نزیسته، در واقع نقد تامس آگدن به آخرین نوشته های دانلد وینیکات، مهم‌ترین ادعای وینیکات این طوری مطرح می شه که ترس از فروپاشی که در آینده تجربه خواهد شد در حقیقت ترس از فروپاشی است که خیلی قبل تر تجربه شده یا به عبارتی اتفاق افتاده اما آنچنان تروماتیک بوده و هضم و درک اون برای فرد مشکل بوده که حتی ساز و کارهای دفاعی هم کاری از دستشون برنیومده و به قول خودش به unthinkable تبدیل شده، آگدن یه نمونه بالینی معرفی می کنه به عنوان خانم ال که بارها و بارها به یه رستوران رفته بوده اما وقتی ازش می پرسن غذای اونجا چطوره جواب می ده تا حالا اونجا رو امتحان نکرده! آگدن معتقده در واقع اون در هیچ کدوم از اون اپیزودها زنده نبوده و اضافه می کنه به نظر میاد افرادی که با وحشت شدید فروپاشی زندگی می کنند تجربه ی حس زندگی براشون خیلی دردناکه حتی حس کردن لذت گرمای خورشید روی پوستشون بهشون یادآوری می کنه که چقدر از عمرشون رو زندگی نکردن و معمولا تجربه ی این درد برای اونها ترکیبی از درد جسمی و روحیه، و به قول بیان در حالت protomental state قرار می گیرند. در واقع فروپاشی اصلی در رابطه ی میان مادر و نوزاد شکل گرفته و اونقدر غیرقابل تحمل بوده که نوزاد حالتی ایجاد کرده که خودش رو متقاعد کرده چنین چیزی اصلا تجربه نشده و در حقیقت زندگی نزیسته از همین جا آغاز شده .
یک جفت کفش
چند جفت جوراب با رنگ های نارنجی و بنفش
یک جفت گوشواره ی آبی
یک جفت ...
کشتی نوح است
این چمدان که تو می بندی !
بعد
صدای در
از پیراهنم گذشت
از سینه ام گذشت
از دیوار اتاقم گذشت
از محله های قدیمی گذشت
و کودکی ام را غمگین کرد.
کودک بلند شد
و قایق کاغذی اش را بر آب انداخت
او جفت را نمی فهمید
تنها سوار شد
آب ها به آینده می رفتند.
همین جا دست بردم به شعر
و زمان را
مثل نخی نازک
بیرون کشیدم از آن
دانه های تسبیح ریختند :
من ... تو
کودکی ...
... قایق کاغذی
نوح ...
... آینده
...
تو را
با کودکی ام
بر قایق کاغذی سوار کردم و
به دوردست فرستادم
بعد با نوح
در انتظار طوفان قدم زدیم
شعر از گروس عبدالملکیان
