کافه‌ی انتظار..‌.

نقاشی ونسان ونگوگ ...

دیروز به همان کافه رفتم...

قهوه‌ی مورد علاقه‌ات را سفارش دادم...

فنجانی قهوه‌ی تلخ برای خودم و فنجانی قهوه برای تو...

سر که بالا می‌آوردم، لبخند‌های تمسخرآمیز اطرافیانم اذیتم می‌کرد. به خیالشان دیوانه شده بودم و منتظر فردی هستم که در خیالات خود ساخته‌ام...

اما برای من تنها یک چیز مهم بود! آن هم آمدن تو که هر چه انتظار کشیدم نیامدی...

#ملیکا_شیاسی

پ.ن: نوشته‌ای قدیمی که در کتاب ذهن پراکنده از انتشارات شانی به چاپ رسید...