سه نماد آشنا در داستان های ایرانی

یک: انتظار
انتظار یک نماد پرتکرار در ادبیات داستانی ایرانی است. انتظار یک وضعیت نمادین است. شاید واکنشی است به بی عدالتی ‌که در گذشته با روح و روان ایرانی عجین شده است. یکی از تصویرهای آشنا در ادبیات داستانی و فیلم های ایرانی، تصویر زن پشت پنجره در حال صبر و انتظار است و فضای غبار گرفته.
البته ورژن های مختلف دیگری هم دارد مثل: انتظار کنار حوض آب یا زیر درخت انار....

دو: مرد
مرد و مرد سالاری در ادبیات فارسی از قدیم رواج داشته است. اسطوره ها، عیاران، داش مشتی ها و لوطی ها نماد ارزش های اجتماعی و فرهنگی غالب هستند. عظمت آنها به دلیل عظمت و بزرگی مردمی است که نمایندگی می‌کنند. مثال داش آکل در داستانی به همین نام از صادق هدایت.

سه: مسجد
مسجد یک مکان نمادین است که در بیشتر آثار ادبی و سینمایی به ویژه بعد از انقلاب تکرار می‌شود. مسجد جایی است که معبود و معشوق از نظر جسمی و روحی دیده میشود.  ولی باید جلو لذت های جسمانی را گرفت تا به وصال معنوی رسید.