وقتی به قعر سقوط میکنید
اما باز میگردید تا دوباره نور را در آغوش بگیرید،حیات معنای جدیدی برای شما پیدا خواهد کرد...
اصل اول میشود پذیرش رنج،اینکه درک کنیم و بپذیریم و شاید کنار بیاییم که جهان رنج است و هر کسی مسئول رنج خویشتنِ خویش است،اصل دوم می شود یافتن معنایی برای ادامه حیات،دلیلی که شما به خاطر آن صبح ها از تخت بیرون می آیید و به ادامه حیات می پردازید،اصل سوم میشود پذیرش مرگ،با درک این موضوع که وجود تاریکیست که نور را ارزشمند می کند ،در می یابید که وجود مرگ است که زندگی را ارزشمند می کند،بنابراین درک این حقیقت شما را با مفهوم تازه ای از حیات که زیستن در لحظه است مواجه میکند،همانطور که خیام در رباعیاتش می گوید یا استیو جابز در سخنرانی فارغ التحصیلان دانشگاهی که هر روز را طوری زندگی کنید که گویی روز آخر عمرتان است،درک و آگاهی و پذیرش مرگ این قدرت را به شما می دهد تا ارزش های زندگی خود را بار دیگر سطح بندی کنید و الویت های مهم زندگیتان را بشناسید مثل شادی،لذت بردن از چیزهای کوچک،لبخند زدن به عابران،ساده گرفتن دلخوری ها و بها دادن به احساسات....
پول،قدرت،ثروت،شهرت و هر آنچه که تمام عمر برای داشتن آنها میجنگیم حالا معنای چندانی ندارند،نه اینکه تلاش نکنیم،کار نکنیم یا نخواهیم پول در بیاوریم،بلکه یاد میگیریم نخواهیم به هر قیمتی اینکار را انجام دهیم،یا تک به تک لحظاتمان را فدای این شاید چرک کف دست کنیم اینجاست که چراغی در ذهن روشن میشود پس این طول زندگی نیست که مهم است بلکه کیفیت آن است،چرا که انسانهایی را میشناسیم که ۱۰۰ ها سال عمر کرده اند اما شاید به تعداد انگشتان یک دست هم زیست نکردند و بالعکس انسانهایی که شاید ۳۰ سال عمر کرده اند اما به اندازه ۱۰۰ سال زیست داشتند،این یک تمرین روزانه برای درک ارزشمندی زندگی در همین فرصت کوتاه پیش روست که اتفاقا مرگ است که به آن معنا می بخشد....
