این،جمله ایست که چند روز پیش از زبان یک سوپراستار شنیدم. راست میگفت بنده ی خدا. هر کاری که میکرد تا تهش میرفت. بازیگری،ورزش در چند رشته،موسیقی، خوانندگی و ...
زنی سی و هشت ساله ام. تمام زندگی ام "آدمِ 60 از 100 بوده ام".
کارشناسی ارشد گرفته ام از دانشگاهی دولتی که نهایتا نمره اش همین شصت از صد است. با معدلی همین حدود. ورزش کرده ام تمام عمر باهمین نمره. خانه داری و همسر داری و فرزند داری ام هم بیش از این نبوده است.
نمی دانم از اثرات رسیدن به آستانه چهل سالگی ست یا نه.
اما دیگر این نمره ی متوسط رو با بالا راضی ام نمیکند.
دلم نمره های عالی میخواهد. سی و هشت سال آزمون و خطا کافیست به گمانم.
اگر به دام کمال گرایی نیفتاده باشم ،دلم نمره های بالاتر از نود میخواهد. آنهم با اغماض و تخفیف. وگرنه صد در صد هدف اصلی من است از همین امروز.
جالب است که با مردی ازدواج کرده ام که تمام عمر یا کاری را انجام نمیدهد یا بی نقص و تمام و کمال انجام میدهد.
اصلا معتقدم خداوند دو نفر را در کنار هم قرار میدهد با خصوصیاتی متضاد. که یاد بگیرند از یکدیگر و کامل شوند.
امسال ،سالی پر از رشد خواهد بود برای آدمی که از گذشته نصفه نیمه اش خسته است.
1404 را به خاطر خواهم سپرد با تمام کم خوابی ها و بیخوابی هایش. و هدفها و آرزوهایی که سقفش حسابی بلند شده است...
