حتما خودم به دوش میکشیدم!کوه غصه هایت را میگویم خیال روشنم!
شاید طلای روشن موهایت را با دستهای مرددم زیر چارقد تعصب میکردم...قطعابا انگشتهای لرزانم وجب میکردم قد و قواره ی معصومیتت را!
لابد پر میدادم پروانه ی رنگین لبخندهایت را!پنهان میکردم ناز نگاهت را پشت دیوار جهل مردان باخدا!!
می دانم...یقینا مادر خوبی نمی شدم اگر سقف صورتی دنیایت راسیاه میکردم...اگر دستهایت را کوتاه میکردم از آرزوهایت...می بستم بالهای احساست را!
میدانی؟؟؟اینجا جای قشنگی نیست نازنینم...
بمان !بمان و چشم و چراغ رویاهای زاده نشده ام باش!
قول میدهم مادر خوبی باشم برایت در دنیای آن سوی پلکهایم!!!
آسیه محمودی
