آدمها را به خاطر حرفهایشان قضاوت نکنید، بلکه به خاطر کارهایی که انجام میدهند.
قضاوت هیچ فرمول ثابتی ندارد. سطح انتظارات شما، میزان قضاوتتان را مشخص میکند: هرچه از کسی بیشتر انتظار داشته باشید، سختتر او را داوری میکنید.
برای قضاوت عادلانه، به «چشم سوم» نیاز دارید؛ باید بتوانید چیزهایی را ببینید و درک کنید که شاید حتی خود آن فرد از آنها بیخبر باشد. تا به حال فکر کردهاید وقتی کسی را قضاوت میکنید، در همان لحظه خودتان هم در حال ارزیابی شدن هستید؟ شما ناخودآگاه خود را در جایگاهی بالاتر قرار میدهید، جایی که به خود حق میدهید دیگری را بازخواست کنید. اما حقیقت این است: هیچوقت نمیتوانید کاملاً عادلانه قضاوت کنید، چون احساسات شما همیشه بر تصمیمهایتان سایه میاندازند.
شاید بپرسید: «پس نباید هیچکس را به خاطر رفتارهایش بازخواست کرد؟»
نه، انسانها باید پاسخگوی رفتار و تصمیمات خود باشند. اما نکته مهم این است که آنها را فقط به خاطر کاری که انجام دادهاند بازخواست کنید، نه به خاطر کارهایی که میتوانستند انجام دهند و انجام ندادند.
ما همه انسانیم و هیچکس کامل نیست. نیت و ذات آدمها در رفتارهایشان آشکار میشود. گاهی ممکن است کاری را با نیت خوب انجام دهیم، اما نتیجه آن چیزی نباشد که تصور میکردیم.
بهترین راه برای کاهش خطا، افزایش آگاهی و دانش نسبت به کاری است که قصد انجامش را دارید.
پرسیدن سؤال درست، از یافتن پاسخ مهمتر است.
تحلیل و درک درست شرایط، شما را چند قدم جلوتر میبرد؛ چون باعث میشود جوانب بیشتری را در نظر بگیرید. اگر فقط به دانش محدود خودتان تکیه کنید، مطمئن باشید دیر یا زود مقصر شناخته خواهید شد؛ چون «ندیدهاید» و «ندانستهاید».
