امروز تازه رسیدم مریخ... دیگه خسته شدم از این مسیر طولانی زمین به مریخ!
اولین سفر از همه جالبتر بود، تجربه بلند شدن از زمین با موشک استارشیپ، البته قبلا با موشک زیاد سفر کرده بودم.
الان دیگه همه سفرهای نیویورک به سیدنی فقط با موشک انجام میشه. هواپیماهای بویئنگ و ایرباس هم برای حس نوستتالژی و سفرهای تورسیتی تو مسیرهای کوتاه استفاده میشن. نمیدونم قبلا آدم ها چطور 18 ساعت پرواز را روی صندلی‌های کوچیک و تنگ هواپیما تحمل می کردن. الان نیم ساعته میشه نصف کره زمین را سفر کرد.
ولی سفر زمین به مریخ هنوز طولانیه، 3 ماهی طول میکشه! تازه به شرطی که زمان سوختگیری روی کره ماه زیاد نباشه. اونایی که وضعشون خوبه یا شرکت هزینه سفرهای بیزینس کلاس بهشون میده، دیگه لازم نیست برای سوختگیری مجدد روی کره ماه فرود بیان، توی ارتفاع 2000 کیلومتری زمین از یک پمپ بنزین معلق سوختگیری می کنن.
برای من همیشه روز اول سفر خسته کننده است. بخصوص وقتی با همسفرهای حوصله سربری 3 ماه توی کپسول فضایی استارشیپ سرکرده باشی. فقط جالبی این سفر آشنا شدن با یک نفر بود، دختر کوچیکه ایلان ماسک.
تو صف ایستگاه فضایی زمانی که منتظر باز شدن گیت بودم دیدمش. خیلی تلاش کردم یادم بیاد کیه! وسط های سفر بود که بالاخره یادم اومد، سال 2020 تو اخبار دیده بودمش... گفته بود از خانواده‌اش جدا شده و با پدرش دیگه ارتباطی نداره. موقع ناهار بود که بهش سلام کردم و نتوستم جلوی حس کنجکاوی خودم را بگیرم، کم کم روم شد ازش پرسیدم، فامیلیت ماسک نیست.
اونم یک لبخند زد و گفت با خودم شرط بسته بودم قبل از رسیدن به مریخ این سوال را ازم میپرسی.
با تعجب گفتم، چرا؟
گفت از نوع نگاه کردنت معلوم بود داری زور میزنی ببینی من کجا دیدی!
بعد از چند روز فهمیدم اونم عاشق شطرنج، با اینکه آدم کم حرفی بود ولی هیچوقت به پیشنهاد بازی نه نمی‌گفت. منم از قضا شطرنج سه بعدی ام را با خودم آورده بودم. بازی با شطرنج معمولی را خیلی بیشتر دوست دارم، اما توی بی وزنی فضاپیما نمیشه اونجوری بازی کرد. فکر کنم به اندازه یک تورنومنت حرفه ایی تو این سفر با هم بازی کردیم.
توی همین بازی ها بود که در مورد خانواده‌اش یکم حرف زد و گفت با اینکه سال‌ها بود دیگه با پدرش در ارتباط نبوده، همچنان خیلی از مرگش توی سال 2040 ناراحته.... دقیقا یادمه! یک اشتباه فنی، یک انفجار، یک لحظه و تمام!
گفت تنها دلیل این سفرش هم دیدن بقیه اعضای خانواده‌اش، که دیگه خیلی وقته هیچکدوم روی زمین زندگی نمی‌کنن.
بعد از رسیدن به مریخ، قرار شد توی 6 ماهی که من مریخ میمونم بازم همدیگه را ببینیم ولی اون باید به قسمت جنوبی مریخ پیش خانواده‌اش می رفت. خیلی از هم دور بودیم.
از فردا باید برم دفتر شرکت، روز اول کاری...
احتمالا، آخر هفته‌ها هم سر کار باشم. این پروژه جدید شرکت ساخت 1000 تا خانه جدیده که باید تا سال آینده آماده بشن. طراحی این پروژه با ناسا بوده که جدیدا مسئول پروژه های توسعه مریخ شده، منم به عنوان مدیر مالی باید تامین هزینه ها را کنترل کنم و مطمئن بشم که همه چی خوب پیش میره.
لعنتی، تازه یادم اومد قببل از اینکه من برسم مریخ بهم گفته بودن، سیستم بانک مرکزی مریخ در اثر برخورد یک شهاب سنگ آسیب دیده و احتمالا تا 2 ماه آینده نمی تونن درستش کنن.
از شانس بد من این اتفاق باید توی ماموریت من بیوفته...
تنها کسی که می‌تونست کمکم کنه، یک نفر بود روی زمین. مهدی!
فکر کنم از سال 2022 می شناسمش، خیلی آدم با هوشیه. از همون موقع هم کارایی را میکرد که برای من جالب بود. اون موقع یک شرکت توی ایران راه اندخته بود به اسم پیمان، خدمات پرداخت مستقیم از حساب به مشتریاشون میدادن. فکر کردم اگر بتونه همین خدمات را اینجا هم راه بندازه، محشر میشه. اونوقت دیگه لازم نیست تا پایان بازسازی سیستم های بانک مرکزی مریخ صبر کنیم.
به مهدی زنگ زدم و مشکل را براش توضیح دادم، که توی چه مخمصه ایی گیر افتادم. اونم قبول کرد سیستم پرداخت روی مریخ را اول با سرورهاشون روی زمین راه بندازن. ولی بهم گفت روی زمین هر پرداخت فقط 2 ثانیه طول میکشه ولی چون 9 دقیقه طول میکشه تا داده ها برسن به مریخ، میشه 9 دقیه و 2 ثانیه....
خندم گرفت. بهش گفتم وضعیت الان توی مریخ خیلی بدتر از اون چیزیه که فکرش را هم بکنی. همین 9 دقیقه و 2 ثانیه برای ما مثل معجزه میمونه.
گفت بچه های شرکت می تونن تا یک ساعت دیگه این سیستم را راه بندازن و ازم خواست تا هفته آینده توی دیتاسنتر مرکزی مریخ براشون دسترسی بگیرم. اون موقع می تونن بجای 9 دقیقه و 2 ثانیه توی فقط 2 ثانیه روی مریخ هم خدمات ارائه بدن.
به مهدی قول دادم تا هفته دیگه براشون دسترسی به سرور روی مریخ را بگیرم، سفر بعدی هم با هم بیایم اینجا شاید بتونم لطفش را جبران کنم.
برای من همیشه روز اول سفر خسته کننده است.
باید کم کم بخوابم. فردا امیدوارم روز راحتری باشه!
