در این پست قصد داریم نویسندگی را به ریشه های مختلف تقسیم کنیم و نگاهی به این بندازیم که چند نوع نویسنده در این دنیا وجود دارد.
به نویسندگانی گفته می‌شود که عاشق تعریف کردن یک داستان خوبن و از نوشتن نوشته‌های ساده که در عین حال میتونن درس های بزرگی به ما بدن لذت میبرن. از اون گذشته، همیشه چیزی برای نوشتن دارند.
این افراد علاقه‌ای به دروغ گفتن و یا گول زدن کسی ندارند و همیشه با عنوان نویسندگان منطقی شناخته میشن، چراکه کمتر از جملات کنایه‌آمیز استفاده می‌کنند و بیشتر راجب موضوعات واقع گرایانه می‌نویسن.
به کسانی گفته می‌شود که قدرت تخیل باورنکردنی‌ای دارن و با نوشتن مباحثی که وجود خارجی ندارند و یا خیلی دور از ذهن هستند، شناخته میشن و قلمشون این قدرت رو داره که خواننده رو از این دنیا خارج و به دنیایی که در تصور خودشون میگذره منتقل کند.
سیاسی نویس‌ها آدم های خیلی قانع کننده‌ای هستن و با نوشتن موضوعاتی که در دنیای واقعی نیز وجود دارن و اتفاق می‌افتن، مخاطب را جذب سیستمی فراتر از یک کتاب یا متن ساده می‌کنند.
رمانتیک ترین کسانی هستند که دنیا به چشم خودش دیده و گاهی اوقات موقع نوشتن، گریه میکنن و خوانندۀ بیچاره رو هم از اشک ریختن بی‌نصیب نمیذارن. نوشته‌های آن‌ها معمولا با یک آغوش گرم و یک بوسۀ عاشقانه تموم می‌شود.
خورۀ چیزای وحشتناک و غیر انسانین و طوری می‌نویسند که جرئت نکنی کتابشان را برای بار دوم بخونی. هر چند که آدمای شجاع زیادی این نویسندگان رو مسخره میکنن، اما این باعث نمیشود که آن‌ها، خلق هیولا‌ها را متوقف کنند.
اگر تا روز قیامت هم مشغول مطالع باشی، باز هم نمیتوانی نوشته‌های این نویسندگان رو به پایان برسونی، چرا که نزدیک به 100 صفحه هست که از موضوع اصلی کتاب دور شدن و قصد ندارن حالا حالا ها برگردن.
می‌توانند تنها راجب برگ‌های یک درخت، چهارصد صفحۀ کتاب را پر کنن و به مخاطب، واضح ترین تصویر ممکن از آن را بدهند.
آدم های تحصیل کرده و گاها نابغه‌ای هستن که بدشان نمیاید علمشان را از طریق نویشته با دیگران به اشتراک بگذارند.
سریع‌ترین نویسندگانی هستند که وجود دارن و کمتر پیش میاید که صاحب خطی خوش، باشند.
می‌توانند زشت ترین چیز‌ها را به زیباییه یک بیت شعر در بیاورند و نوشته های خود را جاودانه کنند.
این افراد زنده‌اند که انتقاد کنند و از هر چیزی یک مشکل بیابن و برای دیگران بازگو کنن.
اکثرا آدمای تنهایی هستن که درک بهتریی از نامرد بودن روزگار دارند و آدم را با نوشته هاشون غمگین و حتی بسیار احساساتی می‌کنند.
عاشق نوشتن متن هایی هستن که باید چند بار بخوانیشان تا ازش سر در بیاوری، و معتقدند زندگی مثل یک معما می‌ماند.
بامزه‌ترین نویسندگان همین کمدین‌ها هستند. کسانی که همه چیز را خنده‌آور و مضحک می‌بینند و با نوشتنشون لبخند رو با دیگران به اشتراک می‌گذارند.
چیزی فراتر از نویسنده هستند، چرا که میدانن نوشته هایشان بخشی از واقعیت خواهد بود و فشار زیادی را بر روی دوش خود حمل می‌کنند.
عاشق این هستند که مردم رو از همه چیز آگاه کنن و اگر بهشون فرصت نوشتن دهید کسی را بی‌خبر نمی‌گذارند.
بر خلاف انسان های عادی، دنیا را سیاه و سفید می‌بینند و واقعیت های تلخ را به راحتی از طریق نوشته ابراز میکنن.
شیرنیه نوشته هایشان قابل درک نیست و خواندشان مثل زندگی کردن یک رویا می‌ماند.
کسانی که فقط دوست دارند بنویسند و برایشان اهمیتی ندارد که چه موضوعی را انتخاب میکنن و فقط از کنار هم چیدن کلمات لذت می‌برند.
این دسته از نویسندگان جز کامل ترینشون هستند چراکه سعی میکنن از همه سبک نوشته در متن های خود استفاده کنند و به همه چیز آشنا باشن.
خودم جز نوسندگان واقع نویس هستم، اما دوست دارم بدونم که شما جز کدومید؟
اگر هم نویسنده‌ای را جا انداخته‌ام برام بنویسید؟
نویسنده: م.ک.د
