مصطفی مستور چه زیبا نوشت که :کاش من دستگیره در اتاقت بودم تا هرروز من را لمس کنی..
حالا من میگویم که:
کاش من فک و فامیل های گیرت بودم که مدام از انها دوری میکنی ولی بالاخره مجبور میشوی در دورهمی های اخر هفته ها انها را ببینی..کاش من ان فامیل های فضول بودم که از من متنفر باشی..
کاش من عابر پیاده ای بودم که با سر بهش اشاره میکردی که رد شو و او دستش را به نشانه تشکر روی قبلش میگذاشت..کاش من ان عابر بودم که لحظه ای برایم صبر کنی..
کاش من فنجان مخصوص قهوه ات بودم که عصر ها ان را سر میکشیدی..کاش من ان فنجان بودم که هرروز بوسه ای بر شانه ام بزنی..
کاش من اینه اتاقت بودم که هرروز روبه روی ان موهای پریشانت را شانه میزدی..کاش من ان اینه بودم که هرروز یک دل سیر نگاه میکردمت..
کاش من فیلم مورد علاقه ات بودم که هرموقع میدانی فیلم جدید ها خاص نیستند،به سراغ ان میروی..کاش من ان فیلم بودم که در مواقعی که امیدی به دیگران نداری،به سراغم می امدی..
کاش من شالگردنت بودم که از سوز سرمای دی دور گردنت پیچانده میشود..کاش ان شالگردن بودم و گریبانت را از سرمای دی،نگهداری میکردم..
کاش من کتاب های خاک گرفته کتابخانه ات بودم که منتظر هستی تا روزی انها را بخوانی..کاش من ان کتاب ها بودم که مشتاق خواندنم باشی..
کاش من روز تولدت بودم که هرسال از رسیدنش لحظه شماری میکنی..کاش ان روز بودم که برای امدنم سر از پا نمیشناختی..
کاش من ان پیرزنی بودم که اسباب خریدش را تا ایستگاه اتوبوس برایش میبردی و در اخر میگفتی:برایم دعا کن..
کاش من روان نویس همیشگی ات بودم..شاید اینطور میتوانستم همیشه همراهت باشم..
کاش من دستبند موی معشوقت دور دستت بودم..
کاش من چشمانت بودم..
کاش من احساست بودم..
کاش من عشقت بودم..
اصلا کاش من تو بودم..
کاش تو من بودی..
کاش..
.
.
-پانیذ.پ
"یاعلی
